 |
Pentsamentua
Dagokera bat nai dabena naz
Nire beti izateak,
Ni naz argia bananduteko
Gizon eta abereak.
Sukatillu bat nun fortuneak
Daben lenengo joera,
Aiñ ariñ ez da Eguzkia ta
Illargia aiñ aldakorra.
Ez daukat iñoz leku ziurrik
Nun jaio eta ez nun ill,
Noruntza noian ezdakidala
Gelditu baga banabill.
Suberte on ta bardin dongeak
Alboan ikusten nabe,
Gizonak eta emakumeak
Eurakaz bat narabillde.
Erreñu eta menpean naz bai
Erregeren ardurea,
Bere gosartu danentzat barriz
Jagon ta zaindu-bidea;
Aberatsaren zuzentasuna,
Naz errudunen errua,
Uxia-dunen onoidade ta
Zurraren asmu-gaiztua;
Dontzellearen edertasuna,
Galaiaren mesedea,
Jokalarien subertea ta
Soldauaren adorea,
Errukarrien amaia ia,
Zekenaren ondasuna,
Biotzkatuen biotzketia,
Pozdunaren poztasuna:
Azkenez uzo ta artegea naz
Utsa ta dana osua,
Nai nora juan nadilla barriz
Gizonen pentsamentua,
Begira agertu ia ezpanabe
Zer nazan ainbeste gauzak,
Bizia dala eziñ daike esan
Pentsau baga bizi danak.
Euskal Erria, 1881, III
|
 |