MARIA MARTIÑA
Esaten dabe askok Maria Martiña,
Neskatxa bat nazala arpegiz ezaiña;
Bekokian alako oreiña dodala,
Ta errian neskatxen atzena nazala,
Baña nik zelan uste oi dodan bestera,
Ezaiñaren lekuan nazala ederra;
Ikusi arteraño ez dot sinistuko,
Ta bai, neure aurrean beti jarraituko.
Maria martiñaren berbetea au zan,
Ezaiña izaterik zeñek nai ez eban;
Baña elduten jako nozbaiten eguna,
Ikusiteko bere bekoki illuna.
Zergaitik ispillu bat erregalau eutsan,
Pepak, gitxienentik nok zazpi eukazan;
Non Maria Martiñak bere arpegia
Ikusitean zelan aiñ zan itxusia,
Indarragaz lurrera bertatik jaurtirik,
Geratu zan sei zati bertantxe egiñik;
Baña atzera seiretan ikustean bardiñ,
Izerdi larri otzak emon eutsan ariñ;
Konorte baga bertan jausirik lurrera,
Egun bian biurtu etzan zentzunera.
Egia iruntsiten sarri da samiña,
Onen lekuko bat da Maria Martiña.
|