EZKONTZA
Jesu-Kristo eta Eliza bezala.
Amodioz dena zauri, Kurutzetik dilindan zagon eta sahetsetik, ur eta odol zariola, sortu zaio Eliza.
Jainko Jaunak lokar-arazi zuen gizona eta sahetseko hezur batekin moldatu zion emaztea: «Ez du on gizonak bakarrik egoitea; egin dezogun bera iduriko lagun bat.»
Eliza saindua maitatu du Jesusek, hiltzeraino eta odolez husteraino.
Gizonak ere bere lagunaren maitez utziko ditu aitamak eta biak bat izanen dire: hainbertzetaraino bat, nun ez baitezakete elgar maitatu gabe, Jainkoa maita.
Zeruan izar bezenbat haur emaiten diozka Jesusen graziak Elizari.
Elgar maitatzearen bortxaz Jainkoaren bihotz-bihotzeraino dire senar-emazteak heltzen eta beren haurren iri ta besarkez loriatzen...
Jainkoak josia ez dezala gizonak trenka; Jesu-Kristok eta Elizak, gizonak eta emazteak, lehen maitatze hartan bezala, eman dezatela elgarri, gero ta geiago eman: elgar maitatuz grazia.
«Ezkontza: Misterio handia!» dio Jandoni Paulok.
Beha biak elgarri eta, zerbeit lano balitz zuen soen artean, zoazte mahain saindurat, zoazte Jesus eta Elizaren arteko amodio-haragi horren jaterat.
Eta hi, gazte, irri zororik ez egin: zeru-xortaño hau klikaturik, har xedea lanean eta borrokan aitzeko.
Hogoi ta zenbeit urtez Jan egin dik ixil-ixila Jesu-Kristok; eta berrogoi gau-egunez basa-mortuan borroka, Elizarekilakoa hasi gabe.
Ar lanean, ar borrokan:
Ikas maitatzen, kurutzeraino maitatzen...
Ezkontza: Misterio handia!
|