|
«Dies irae, dies illa», euskaras
Ira-eguna egun gura,
noiz mundua bota sura,
auts errauts eta ilundura.
Egun gura egun andia,
noiz errausturik guzia,
Jaunak inen justizia.
O zenbat lotsamentura,
datorrelarik Jaun gura
juzgatzera gu mundura!
Tronpetas gu deiturik,
juiziora ilak bizturik,
an guziok bildurik.
Arriturik erioa,
ark ila bizirik doa
aditzera juizioa.
Agertuko da librua,
non guzia asentatua
den, juzgatzeko mundua.
Jueza jarri den orduko,
dena dela da agertuko,
ezta batere altxatuko.
Ia bada an nik zer erranen?
Abogatu nor emanen?
Segur nior ez izanen.
Errege goren gorena
graziaz salbatzen duena,
salba ni, bainaiz orrena.
Eztaiela, Jauna, atzen,
nola zenbat jautsi zen
nigatik, galez naien.
Neke penas nau billatu,
berori iles nau libratu;
kostu goi ez malogratu.
O Jesus juez obena,
kulpa barka, barka pena,
salba ni bai, ez kondena.
Kulpes nago beterik,
penas ta alkes errerik;
Jauna, barka doarik.
Orrek Maria absolbitu
zue ta ladrona aditu,
ni konfianzas ornitu.
Ez naiz digno ni sines;
berorren onak berez
erre ez naien egin bez.
Konta ni ardietatik,
berex antxumeetatik,
para ni eskuietatik.
Ez ni galdu galdueki,
in bez grazia nereki,
dei benaza sandueki.
Otoi, Jangoiko gizona,
otoi, donoen korona,
eman niri bai fin ona.
O egun doloreskoa,
noiz ta gizon lurrekoa,
on izana edo gaixtoa,
Bizturik presentatzeko
Jaunari den, juzgatzeko
ta azken itz gura aditzeko:
Edo betiko gloriaren,
edo betiko penaren;
ni beti Jaun onaren. Amen.
(Dona eis requiem. Amen.)
|
|