Enkarnazioaren

Du gala iadanik

zamarra gurea

birjinak emanik,

baña ezin obea.

O ama Maria!

O ama maitea!

O ama miragarria!

Bekaturik gabe

zen konzebiturik,

ta kulparik gabe

beti biziturik,

nai bekalakoa

guzis ederturik,

Jaunaren gustorakoa.

Zego bere etxean

erretiraturik,

bere biotzean

zein amorosturik

Jangoikoareki!

Naiz beti atzendurik

zeukan munduak bereki.

Zeuka admiraturik

bai zeru guzia,

baita amorosturik

Jangoiko bizia,

beiratus persona

ta ainberze grazia,

nola amatako den ona.

Aingeru Gabriel

Jaunak autatzen du,

mandatari fiel

onat bialtzen du:

Au da mandatua,

zoaz, manatzen du,

bera dela eskojitua.

Eldu da aingerua

beiti bereala:

Kurturik burua,

iten du diosala,

mintzatus emeki,

manatu bekala,

Jaun beraren itz bereki:

Maria, adi zazu,

Jaunak ama estima,

eta bedeika zu,

gorputza ta arima:

Jauna da zureki,

zara ta izan zina

ta izain zara berareki:

Bedeikatua zu

emastekietan,

parerik eztuzu

zuk ez guzietan.

Turbaturik emen

zego gogoketan,

diosale gau zer ote zen.

Aingeruak emen:

Ez lotsa, Maria,

erraten du, zeren

aurkitu grazia

Jangoikoan duzu,

eta onen sana

seme bat izanen duzu.

Izain da gorena

au ta deituko da

bai gorenarena,

bai ta jarriko da

Dabiden ondoko,

koronatuko da

errege ta betiroko.

Birjinak aitzen du,

ta alkegorriturik

errespondatzen du

ongi pensaturik:

Ori nola izanen,

ezpadut gizonik

beñere nik ezagutzen?

Emen aingeruak

dio seguratus:

Jaunaren eskuak

eginen du obratus

milagro berea

zureki, argiratus

bere ta zure humea:

Orra zure aidea

seigarren ilean

daukala semea

bere sabelean,

naiz zegon etsia

ta zarra adinean;

Jaunak dezake guzia.

Ta Mariak emen

erraten du sinki:

Ona ni Jaunaren

esklaba beti ni:

Jaunak beras ala

egin bez eneki,

zuk erran duzun bekala.

Jaun andia emen

guzis humildurik,

bai aragitu zen

guzia bildurik

sabel birjinean,

ala gelditurik

Jangoiko gizon batean.

Gizon Jangoikoa,

Maria ama-birjin:

Lan bat alakoa

solo zuken egin

bere podoreak,

amorearekin

montiatus faboreak.

Mostratus iadanik

podore ta amore,

autatua izanik

san Juan prekursore,

onen salbatzera,

dena salbadore,

joaten zaio bere etxera.

Prisa ama berriak

senti du joateko,

montañan Mariak

bisita egiteko

bere humeareki,

ones betetzeko

Isabel bereareki.

Mariak diosala

egin zuenean,

san Juan bereala

bere sabelean

saltoka alegrias

asi ze an berean

alako miragarrias.

Bere ama Isabel

agradeziturik

mintzatu ze fiel:

Nondik niri, nondik

ikusten dudana,

zeuroi etorririk

Jaunaren ama enegana?

Zu bedeikatua

zara guzietan,

baitare fruitua

duzuna entrañetan;

sinestatu duzu,

ta bere erranetan

fiel Jauna ikusko duzu.

Agradeziturik

orduan Maria,

humil ta suturik

arima guzia,

asi ze kantatzen,

nola zen, egia,

Jauna amatzen ta estimatzen.