|
Aranzes koronatua
Naiz ala paratu
zeruko axuria,
etzen akabatu
etsaien furia,
naiz ez ia gelditu
gizon-iduria,
badute zer añaditu.
Errege nai zuen
onek izan; egun,
ziote, guk emen
errege egin zagun,
ta koronaturik,
bai adora zagun
emen guziek kurturik.
Aranze ta larres
uztai bat forjatu,
ta beren indarres
buruan frinkatu,
manto zar zatar bat
soñetaik paratu,
eskuan kanabera bat.
Ta ala jarri zuten
alki txar batean,
gur ta agur in zuten
irri-abarrean,
banaka ellegatus
beraren aurrean,
belaun bat an inklinatus.
Errege jauna, agur,
agoas diote,
ta gogoa makur,
irri iten diote
keñu meñueki,
ta ematen diote
buruan kana garreki.
Batak zaflada bat,
lixtua berzeak
tiratu aurpegirat,
noranai golpeak,
nork bere gogora,
nork iago torpeak,
guziek irria gora.
Oh! Nola zeruak
zeuden arriturik!
Oh! Nola aingeruak
ilun ilundurik!
Beira ezin beiratus
ala trataturik
Jauna, ta ezin mendekatus.
Orai denbora da
pazienziaren,
noizbait izanen da
bai potenziaren
justizia egiteko,
ta lizenziaren,
errege mendekatzeko.
|
|