|
ANDRA MARIARI MAIATZEKO LORETAN
Erdu goazan guztiok
lorakaz aldra baten
Ama dogu, ta opaten
lorak Mariari.
Maiatzeko lorakaz
eio daigun koroia,
—amodiozko doia
geure Erregiñari—
goazan gazte ta zaarrak
Mariaren aurrera,
koroia eroatera
Ama maiteari.
Mariaren semeak
amaitu artean illa
gabiltzaz lora billa
emoteko Amari:
lorakaz ezkuetan
gatoz pekatariak
biotzeti eskariak
egiten berari.
Loratik ederrenak
infernuko piztiak
galdu ebazan biak
iaio ta bertati;
eta eurakaz batera
eldu iakaz orbana
galdurik itxi ebana
azti guztiari.
Baña alper iaioa zan
azi orbainduaganik
ez iakaz eldu orbanik
lora dontsuari:
eta apal emon eutsan
erraietan lekua
graziazko tenplua
Iaun da gizonari.
Munduak estiturik
sugearen adurra,
eriotza ziurra
zor eutsan Ebari:
baña gero Mariak
zabaldu eban zerua
zapaldu ta burua
suge bekoari
Negarrez mundu onetan
gagoz pekatariak
biurtuizuz begiak
geure erreguari:
opaizuz, arren, Ama
gugaiti neke danak
igaro zenduzanak
zure Semeari.
Zoriontzako izarra
zara, zu, Ama biguna,
argi egiten dozuna
mundu guzitari:
zugaiti, Ama, maitea,
bidea zerurako
erraza egiten iako
pekatariari.
Nok kontau leiz arimak
ill da egon direanak
emon deutsazuzanak
zeure Semeari?
eta pekataririk
nor iñoz aurkitu lei
gorra danik zeure dei
maitagarriari?
Emoten badautsagu
Maria Ama maitea
zuganako bidea
geure biotzari;
eztogu bear ezer
ondo bizi izateko
ta eskerrak emoteko
zeruan Iaunari
Zugana elduten danak,
Ama, zeure bitartez
iarraituten dautsa artez
Iaunan bideari:
eta biziten bada
zeugana biurturik
eukiko eztau bildurrik
eriotzeari
|
|