AURTXO MAITIAK, ATOZTE!
Eusebio Blasco'ren olerki batetik euskeraztua
Aiton bat naiz ta gogaldi beroz
izanik orain aur-zale,
une politen abots, irri ta
jolasak alaitze naute.
Zorioneko aurtxo maitiak,
nereganatu zaitezte!
Umeak lore biziyak dira;
oien irritxorik gabe
illun ta bakar etxe sollean
uzkur gaxo bat nitzake.
Zorioneko aurtxo maitiak,
nigana eldu zaitezte!
Biotz mingarri baizik ez diran
oroimen zar guzik nere
begietara negar-tantoa
iñoiz baldin badakarte...,
malko samiñak txukatutzera
aurtxo laztanak, atozte!
Eguna labur, zeregin eta
nekea berriz, bai luze!...
Idiki oso leyatil ori;
eguzkiya doi, doi, ene...!
Maitiño polit argijariok
neregana urbil zaitezte!
Gizonak beti eskergaiztoa
agertu izan didate,
erantzun onik iñoiz ez eman
anderux-biotzak ere...
Zorioneko aurtxo maitiak,
egiya zuek zerate!
Aunditu dira nere semeak;
pozik dabiltz; ai! ez dute
askoz alai ta zoruntsuago
umetan zirenik uste,
nik otsegiten nien garayan:
aurtxo laztanak, atozte!
Eriotzako zori larrian
inguratu nazkizute,
aingerutxoak aldamenean
euki ditzadan ill arte.
Aur zoragarri..., aurtxo maitiak,
muxu bana ekatzute!
|