ZORENTXU
Olerki-gayik ez nuan eta
gai eder bat osatzera
argirudiantz, ene Zorentxu,
egoki etorri zera;
aurrean beingoz ikusirik ain
arrigarri dan sorkera,
ez dakit oztin-gaiñ ori edo
zu zeran zeru ber-bera.
Itzegin ezik, ikusi utsez,
besterik ezertxo gabe,
egin zera zu, maite laztana,
nere biyotzaren jabe;
tximist-argiyaz jo-ta bezela,
begi sorgiñ oien mende,
biotz-barru nik sugar-ikara
gozo bat ala zer ote...?
Orain ez baña gaztea nitzan
garaiz izanik denbora,
etzitzaidan len iñoiz orlako
maizterrik sartu kolkora.
Zaude, zaude or, ateak itxi,
geigo, ez irten iñora,
biotz gaxo au zugaz pizturik
jardun bei gora ta gora!
Illargiyaren antzera sotil
nere gogoan zeundena,
irripar batez eman didazu
argi ta zorion dena;
baita nik ere ai-bezin aratz
jasorik irudimena,
lerro-saill ontan gogoz damaizut
ordañik aberatsena.
Galdetu eta maite nazula
erantzun didazu benaz,
zeru ta lurra gaur bezin alai
etzaizkit agertu lenaz;
sargori dagon arrats batean
izuma sortzen dan eraz
nigana ere aizeman arin
gozoa dator mait'egaz.
Ene maitetxo maitagarriya,
oparo maite nazuna,
Aitormendi'ko lili txuriya,
amets-iturri leguna:
zu zera nere bizitz illun au
argiz betetzen dezuna,
asnas-emale zoragarriya,
zu zera nere kutuna!
|