ITXASOA
I
Eguzkiz bete balitzaio-re
une gezala,
garden jori ta sotillago ez
itxas zabala;
badirudi gaur maitaro bere
barrengo itzala
goi-oztiñeko leñuru batez
argitu dala.
Alatz urdiñal Zer eztai emen...
zer, nungo zori...?
Itxaso berdin onek irripar
gozoa dagi;
ta noiznai bere apar-xareaz,
eule maitari,
laztan txuri bat ematen dio
Donostiyari.
Arrantzalien lagun gaur, eta
biyar illobi,
nork esan orren aldakor danik
urdin-soill ori?;
marmario ta jolas ariñez
orain emeki
urbildu arren agiyan etsai
liteke sarri.
II
Orduan goibel... izugarrizko
indarrez azun,
tximist, aize ta kemen guziyak
arturik lagun,
odoi-mordoen errai beltzetik
an dator illun,
an dator gainka orro ta txistu,
durun ta durun!
Arkaitza jo-ta lertzen danean,
ostera bere
seta makurrez gero ta geigo
atzetik beste
ur-mendi-salak tontorka datoz
lerkoi, asarre,
lur'tar guzien gañez erabat
irauli zale.
* * *
Intziri sakon egille beti,
naiz osiñ-arro, naiz ugin-bare,
zerbaiten biotz eskutuko zu
idaroki-gaiz betea zaude!
|