OILLARRA, GATHUA ETA SAGU TTIPIA
Sagu gazteino, eta deus guti yakin bat,
Erori zen behiñ arte txar baterat.
Huna nola amari kondatu zioen,
Zer gerthatu zitzaioen
Iragan eta mendiak
Erresuma hunen mugarri direnak,
Nindoala lastereari,
Bere burua erakutsi
Nahi arratoiña iduri.
Agertzen zaizkit betbetan
Bi animalia hurbill aitzinean.
Bata arrai zen eta goxo
Bertzea harro eta khexo:
Hunek boza gogor eta klara zuen;
Buru gaiñean bazuen
Haragi puska bat: bi besoz bezala:
Airetara altxatzen abiatzen zela;
Plumaia eder bat bezala
Bustana zarabilkala.
Gure sagiñoak hemen
Oillarra zuen pintatzen,
Amerikatik honera
Ethorririkako gauza bat bezala:
Yotzen zuen, zion, hark gorphutza kolpez,
Bi aldetan bere bi beso zabalez,
Hanbat hots eta azantzekin
Non, goiko graziarekin,
Falta ezdudan arren kuraia segurki,
Ikharan bainintzen gan handik itzuri:
Bihotzez egin ahala
Madarikatzen nuela.
Haren-gatik ezen, ezagutzak aise
Egiñ nituzken nik animale hertze
Haiñ goxo iduritu zitzaitan harekin.
Belusatua da gu bezala berdin,
Pinkardatua, eta buztna luzea,
Modest bekokia, humilla portea;
Arratoiñ yaunekin nere ustea laite,
Laster laitekela kide;
Ezen ditu beharrik
Formaz guren iduriak.
Baniñdoakon aldera,
Noiz eta bertzeak, botarik airera,
Izkola miñ bat luzeki,
Egorri bainau ihesi.
Sagu-amak derro hemen:
Haurra, gathua zinduen;
Arpegi hypokrit, faltso haren pean,
Harrek bere bihotzean,
Zure kasta guziari
Gaitz nahi izan dio bethi.
Bertze animalea aitzitik,
Hagitz urrun guri gaitzik egitetik,
Egun batez gure othuruntzetako,
Yaki izan daite oraiño.
Aldiz gathuari, gauza da yakiña,
Gure arrazak dio fornitzen koziña
Egosia edo errekiña.
Haurra begirautzu duzuño bizia.
Arpegitik yendez yuia.
Maiz bekhurundea, duenak beltzena
Harrek berak duke, arima ederrena.
Aldiz hirria ezpaiñetan
Eta arraizia kopetan,
Dathorkizun hura
Bera duzu etsai, handiena ardura.
|