ARRATOINA ETA OSTRIA

    Landa batean zaukan bere egon tokia,

    Arratoiñ gazte batek primezaz utzia:

    Arbasoz-arbaso hau ethorria zuen

    Oro han bizi-izan, han hill ere ziren:

    Berak azkenekotzat atta agudiari,

    Begiak ziokitzan hilltzean han hetsi.

    Landa harrek bazemon nondik ongi bizi,

    Bazakhartzan urthean bihi suerte bi.

    Baiña nola baitzen kaskoz ariñxkoa

    Mundua ikhsteko hartzen du gogoa,

          Eta kurri-kurri gatekoa

          Ilki deneko xilotik

          Lur-muillo baten gainetik,

          Bi pattak gurutzaturik;

          Hauxe da, dio, mundua

          Ederra eta hedatua!

          Huna Larhun, hara Haia,

          Sator-lan hasi guzia

          Badiduritzo mendia.

          Zenbait egunen buruan,

          Aurkitzen da itsas-kantuan,

          Han zauden multzoka ostriak

          Marea ganak utziak:

          Oro uste du arratoiak,

          Direla liñako untziak.

          Oy! nere atta difuntoa

          Zoiñ ziñen gizagaoxoa!

          Mundu huntarik goan zare

          Haiñitz gauza ikhusi gabe:

          Hori da egoitea bethi,

          Hautsean gathua iduri.

          Huna bada guk mortuak,

          Mendi, haran, desertuak,

          Yadan iragan ditugu:

          Baiña edan hetan eztugu.

          Huna erresuma hezea,

          Eman zaizu ikhustea.

Bere gogoan holako gauzak darabilzkala,

Ostria bat ikhsuten du zabaltzen hari dela;

Mami gixen, umo, eder bat erakhusten duela.

Hau zer da, derra arratoiñak, badiduri xingarra,

Ene uztez ase-aldi on bat da nik egin beharra.

Bi yauziz tirria onean aldera badoako,

Eta mami gixenari hortzez hor lotzen zaio:

Baiña ostriak kolpe kolpez koskoak zerraturik,

Segadan nola gaixoa hartzen du muturretik

Horra zer bada ez yakiñak ohi duen egiten:

Xilotik tristea oxala nihoiz athera ez bazen.

          Arratoiñaren zortea

          Ezta parerik gabea:

          Oiñ bitakotan zenbatak

          Bere aita-amez unhatuak,

          Zingar, arto eta pitarraz

          Eta bere kapusaillaz

          Supherki desgustatuak,

          Dohazinak hiritara:

          Gaizoek uste dutela

          Hetan biziko direla

          Ttoina eta oillaskoz gogara.

          Baiña libertinkeriak

          Handik laster miseriak,

          Ondoan gaitztakeriak,

          Badaramatza tristeak

          Ya gehien-gehienak,

          Batzuek ospitalera,

          Bertzeak galeretara,

          Bakharrak ere urkhabera.

          Etxetan egon balire

          Oraiño bizi laitezke,

          Ohore ere balukete.

Oxala orok balaukate buruan finkatua,

Ondoko bertsu hauietan dathorren errefaua:

Hagitz hobe dela etxean segura den artoa,

Ezenez ttoina fin nonbait badaitekelakoa:

Eta zentzuz yokatzekotz, nihoiz segurekoa,

Airekoaren menturan ez dela utztekoa.