OTSOA, AHUNTZA ETA PITTIKA

          Ahuntzak, behiñ zoala

          Hauzoko belhar berrira,

          Errapea bethetzea;

          Maatillaz bere bortha

          Hetsi zuen: erran eta

          Pittika bere umeari:

          Behautzu idek nihori!

          Haurra, biziaren penan;

          Non ez dautzuketen erran;

          Adiskide seinaletzat:

          Gaitza dela otsoarentzat,

          Eta haren kastarentzat.

          Hark hiltz hoiek erratean

          Otsoa pasatu zen han;

          Hunek, kontuz billdu eta,

          Gogoan tiñki badauzka.

          Gormanta orduan segurki

          Amak ez zuen ikhusi.

          Hau gantxe deneko handik,

          Hunen mintzoa harturik

          Eta boza meheturik

          Badoako pittikari

          Nahi dion ez ideki;

          Drrolarik seiñaletzat.

          Gaitza del otsoarentzat.

          Eta uste zuen zuxean

          Sarthu behar zea etxean.

Pittikak, beldurti bethi, ttarttetik du behatzen:

Patta xuria ikhus? non-ez, nik eztut idekitzen;

          Da haren lehen mintzoa.

          Baiña pata horlakoa

    Otsoen artean guti da usatua

    Gauza den bezala oroz yakiñdua.

Mintzo hori aditzeaz estonitua osoki,

Otsoa yiñ zen bezala handik goan zen prudenki

          Pittika, non izanen zen

          Sinhetsi izan bazuen

          Hitz seiñaletzat emana,

    Lehenago otsoak gerthuz atzemana?

Munduko egitekotan, kalte eztela diduri,

Segurantzaz ukhaitea, baten plazan bahi bi:

Egundaiño nihork eztu, sobraz gibelat utzi.