AXERIA, ULIAK ETA SAGARROIA

Axeri bat behiñ, oyhantar zaharra,

Nihon bazen eta madre eta maltzurra,

    Ihiztariz kolpatua,

    Zatzan basan hedatua.

Odol-trazak gida laster haren-gana

    Suryitu zen hegaztina

    Ausikilari samina

    Ulia deitzen duguna.

Pleintaka zerura hasi zen eria,

Nolaz zuken harrek haiñ etsai zoria,

Haiñ bertze pairatu behar ukhaiteko,

Uliez fiñean yana ere izaiteko.

Zer! hauiek gaiñera dathorzkidan niri

Oyhantar orotan bada abillenari!

    Noiztik hunat axeria

    Da poxiñ haiñ berezia?

    Eta buztan hau zertako?

    Badea deusetarako?

    Karga inutil bat ez dea?

    Hoa! animale ladrea

    Dakikela madarika!

    Komunetik hadi bazka.

Sagarroi bat handik hurbill bizi zena,

Presuna aiphatu nik oriño ez dudana,

    Badathorko urrikaldurik:

    Duela ordu beretik

    Nahi gaizoa libratu

    Oste khexos, ostriñatu

    Haren ausikietarik.

    Ehunka nere sistetan

    Sarthuko ditiat bertan:

    Eta eztuk izanen, hauzo,

    Derra, aboro pairatzeko.

Ez, bertzeak derro; begirauk ni-gatik,

    Holakori egitetik.

    Utz-kik bere othuruntzaren

    Trankill-trankilla akabatzen:

Hauk asexe dituk: tropela berri bat

    Balathorkiket giñerat,

    Kruel, hamikatuago:

Ez laitek enetzat segur hobeago.

    Yende-artean bethiere

    Falta ezta gose eta yale.

    Gorthetan, tribunaletan,

    Sal-eroslen botiketan,

    Nasai hauk aurkitzen dire:

Sos arrapatzaille, yenden xukatzaille.

Populuak ere, noizpait unhaturik

    Eta koleran sarthurik,

Edo xarlatanek, aise trunpaturik

Dukenean egiñ reboluzionea,

    Gauza da duda gbea,

    Aseak baditu khentzen,

    Goseak tuela hartzen:

Bere kortea ere batere ez hobetzen:

Baiña areago bai segurez bihurtzen.