ARBOLA BAT

                Donkitua izan zan Bilboko Euskalerriako Alkartadeari 1881an

Arbola bat zan Paradisoan

Jaunak apropos jarria,

Mundu guztiak artu egion

Lotsa ta itzal andia,

Bere azpian bizitzea zan

Aita Adanen gloria,

Andik kanpora zer topau eban

Ezpada negargarria?

Arbola santu aren azpian

Bizi zan, Zeruan legez,

Eukazalako atsegin danak

Eta nekerik baperez:

Ai begiratu baleutsa beti

Lotsa on eta itzalez!

Mundua etzan gaur aurkituko

Onenbeste atsekabez.

Arbola bat zan Bizkaian bere,

Neure anaia laztanak,

Zeiñen azpian, pozez beterik

Egoten ziran asabak,

Kerizpe zabala artan jarririk

Eginda euren Batzarrak,

Buztarri baga, nasai ta libre,

Bizi ziran bizkaitarrak.

Bere azpian umildu ziran

Errege Gaztelakoak,

Eta lekurik ez eben izan

Sekula barriz moroak;

Atzera gura badogu izan

Libre len giñan lakoak,

Itxi daiguzan erdaldunentzat

Erdaldun diran kontuak.

Aztu daiguzan geure artean

Izan diran aserreak,

Izan gaitean anaia eta

Euskaldun zintzo garbiak:

Betor guraso zarren fedea,

Betoz asaben legeak,

Bere negarrak leortu daizan

Ni jaio nintzan Erriak.

O neure Erri maite maitea!

Zakustaz triste negarrez,

Zure alabak euren buruak

Baltzez estaldu dituez,

Trentza mardoak tiraka atera

Ta sutara bota dabez,

Gaur euskaldunak dirala orrek

Ezin ezagutu leikez.

Ixildu ziran neskatxen kantak,

Mututu artzaiñ-txistuak,

Zelai zabal ta jolas-lekuak

Gaur dira basamortuak:

Arroak beera itxasoruntza

Doiazan errekatxoak,

Gau eta egun txilioz dagoz:

Ai gara Gaztelakoak!

Bakarrik daust pozgarritxo bat,

Euskaldun amen fedea,

Benturaz onek bigundu leike

Jaungoikozko aserrea,

Eta zerutik jatsi barriro

Galdu zan libertadea,

Mundua mundu bizi dakigun

Gernikako Arbolea.