BERTSO BERRIAK SENPELARREK JARRIAK
Komeni diran bertso berriyak
esplikatu al banitza,
aditutzia desio duen
bati eman diyot itza;
bailiak eta soñu ederrak
engañatuta gabiltza,
animarentzat kaltian dator
gure munduko bizitza.
Abenduaren lendabiziko
goizeko zazpiyetan zen,
tenplo santuan egondua naiz
sermoi eder bat aditzen;
Jesusen llaga preziosuak
astera nua berritzen,
Zeruko Aita, lagun zaidazu
entendimentua argitzen.
Pekatariyak artu dezagun
dolori au biotzian:
gugatik zenbat sufritu zuen
Jesusek eriotzian;
firme gabiltzan faltatu gabe
fede santuko itzian,
gero anima izan eztedin
infernurako iltzian.
Nere kristabak, birian dator
azken juizioko eguna,
jakiña dago begiyen bistan
ikusi biar deguna:
Josefetako zelai santuan
tronpetak soñu illuna,
galduak pena eramango du,
justuarentzat fortuna.
Munduko gauzen errematia
dakar azken juiziyuak:
auts biurtuta utziko ditu
erri ta palaziyuak,
mendiyak lertu alkarren kontra,
erreino eta naziyuak...
sententzi ori botako digu
Jesusen bendiziyuak.
Itxasuak su, eguzkiya illun,
illargiya odolak artu,
lurrak ikara eta gañera
erriyo danak agortu,
munduko gauza baliyosuak
erre ta ikatz biurtu,
pekatariyak umill gaitezen
bada zerekin beldurtu.
Eriotzaren larritasuna,
suspiriyuak barrendik,
nai eztegula bertan il biar
anparo gabe iñundik;
Josefetako zelai santura
bilduko gera emendik,
ezta zeruan sartuko Jesus
desanparatzen duenik.
Jesus zerutik Josefetara
aingeruakin batian,
pekatariyen artzai umilla
badator oroi tartian;
zelai santura bilduko gera
bire guztiyak betian,
gure orduko larritasuna
sententziya eman artian!
Alkarren bistan emango digu
sententziya bat zorrotza,
gure faltak an agertu biar,
gaiztuarentzat zer lotsa!
Pekatariyak altxa dezagun
Jesusengana biotza,
konsideratu nola gugatik
pasa zuen eriotza.
Josefetako zelai santuan
askok degu ekusiko
Jesus nola dan sententziya bat
guri ematen asiko;
gaiztua dana infernurako,
onik eztu mereziko,
justuarentzat zeruko silla
eternidade guziko.
Aita Santu ta errege oiek,
obispo ta apaiz guziyak,
pobre aberats dianak berdiñ,
maisu orren justiziyak;
diruak eztu an baliyoko,
ori gauden ikasiyak,
zeñi beria emango digu
Jaungoikuaren graziyak.
Anima galdu baten tormentu
eta naigabe aundiyak
zer diran eziñ konsideratu
gizonaren memoriyak;
eternidade guztiko pena
etsaien mende jarriyak,
orra munduko gustuak eta
egun engañagarriyak!
Guztiyak gera pekatariyak
desioz edo obretan,
tentaziyuak guretzat dira,
ezta dudarik orretan;
gorputz argala erortzen bada
bere biziyo txarretan,
gero anima entregatzen du
etsaien atzaparretan.
Bi bire dira ezker da eskui,
komeni da ikastia,
aukeran gaude, bata zerura,
infernurako bestia;
gure anima Jaungoikoari
ainbesteraño kostia,
ia zer pena izango duen
Luziferrentzat uztia!
Infernua da kalabozo bat
mortal ikaragarriya,
sartutzen danak ikusiko du
tormentu oien berriya;
Luzifer dago ango errege
ezpatarekin jarriya,
orren mendian egon biarrak
animak daukan larriya!
Zeruak dauzka amabi ate,
aingeru bana guardiyan,
urrez eginañ murallak eta
alaja fiñak erdiyan;
gloriyak daukan edertasuna
musikaren alegriyan,
premiyu ori alkanzatzera
gabiltzan fede garbiyan!
Aita Santua Erroman dago,
izena Pio deritza,
aren kontrako enemiguak
inguratuak dabiltza;
Jaungoikoaren birtutia da
beti errenditzen gaitza,
kristau fielak, kunpli dezagun
ebanjeliyoko itza.
Bertso berriyen errematia
zer datorkigun jakiña,
orra nik esan nola diraden
gustuak eta samiña;
zeru eder au alkanzatzeko
enpeñatu alegiña,
zu bitarteko ezkatzen zaitut,
aingeruen Erregiña.
1867
|