JAUNGOIKOA ETA ARBOLA

Fueristak gera, eta izango,

mundua mundu dan artean;

sentimentu au bizirik dago

betiko Euskalerrian,

naiz eri izan gure anima,

gaude soseguz bakean;

ikusiko da gure arbola

zutik egunen batean.

Mendietako raza noblea

gaur buru makur begira:

beti izan da fueroen legea

euskaldunen anima.

Argitasunik ez da ageri;

zerua dago iluna;

libertadea esan kantari

il arte maita dugula.

Zoaz, D. Karlos Zazpigarrena,

urrun bai gure lurretik;

Ez dezu uzi guretzat pena

eta tristura besterik;

Lutoz negarrez ama gaisoak,

Ay! ezin konsolaturik;

Ez degu nai ez geiago ikusi

zori gaiztoko gerrarik.

Euskaldun onak bear du eriotza

bila bere sorlekuan;

lurra da ama; maitatzen bada,

sartuko zera zeruan;

sinistu, maita, izan fedea

gure liburu santuan,

eta arbola biba orain eta

eriotzako orduan.

Amodiozko lege santuakin,

gorroto gabe biotzean,

Iberiako gure anaiekin

bizi nai degu bakean.

Gure izatea eta ondasunak

dira arbola maitean.

Libertadea maita dutenak

betoz gurekin batera.

Egunen batez agertuko da

gure goizeko izarra...

bere odoietan inguru dela

Jaun Zuriaren itzala,

Eta orduan zainetan bada

Ibero zarren odola

biziak eman esanez biba

Jaungoikoa eta arbola.

Arren! ez bada galdu esperantza

gerturatzen da eguna

nazioen liga edo alianza

da ikusiko duguna.

Orduan gora Kriston legea

Errespetatzen duguna.

Bai, Euskaldunen borondatea

da errien anaitasuna.