|
TAJOREN IRAGARKIZUNA
Erregek lekuko gabe
jolas zegin Tajoren ertzean
Kaba ederrarekin;
eta ibaiak, bulartuz,
onela ziotsan aldi berean:
Inka txarrean duzu
indarrez olgeta; Marten orrua,
iskanbilla garratza,
iskilluen oskarra
ba dantzut, aserre biziz bildua.
Poz orrek zenbat negar
dakarren; ondikotz jaio bear
unan eder orrek,
Españak zenbat malko,
godoen jaurgoak bai kaltear!
Sugar, oñaze, gudu,
ilketa, zorigaitz, ondamenak,
zure besotan dagoz,
bai zure bai pekoen
berezko lan itzaleziñak:
Kostantinan lurralde
aitorra lantzen dutenenak,
Ebro-bera, Sansoñan,
Lusitanin, España
lur zabal, illun guziarenak.
Kadiztik oiu dagi
Konde beztuak mendeku billa,
eta ez aipuarren;
basatar erasoaz
zure kaltez leiatsu dabilla.
Entzuizu zeruraño
turutak izigarri derauntsan,
aprikar mairuaren
gudurako deadar,
zapia zabal aize-egotan.
Aidean darabilla
dardaraz arabitar ankerrak
ojuka aztamakilla;
ots baten, ontzi-aldrak
nabari dira alkarri bilbilla.
Lodi dator jendea,
aiz-oialpe urgaña estaltzen,
zarata naas-maas
geituz doa galgal,
errauts arroak eguna itzaltzen.
Ontziak lerro-lerro
ba datoz urgora, arraunlari
dira beso zoliak
eta, aldean alde,
itxasaldea aparrez diraki.
Eolok txopan oiala
zuzen puzturik, Erkuli-ataka
zear Netuni aitak
bere sarde zorrotzaz
ontzi-aldra daragi luzara.
A! gizajo, oraindik
altzo gogoan al zagoz? galera
deiari entzungor zera?
ez al dakuszu gero
Erkuli-kaia dagonik oinpera?
Erdu, laister, ega
mendien gaindik, zelaia bete,
aztalari ez barka,
eskuari ez amor,
burniz zartaka egin errauste.
Ai nolako lerrenak,
ai ori izerdi-jario mara
erredola dunari,
oñezko azkarrari,
gizonen eta zaldien baitara!
Ik, Betis eder orrek
ire ta besten odolez zikin,
zenbat buru-kozkol,
zenbat andiki-gorpu,
itxasoraño daramak ondakin!
Eta argi bostetan
Marte sumiñak nasteka ditu
aldikal gudarozte;
seigarrenez, ai ene!
kate latzetan, oi aberri, zu.
|
|