ANDRA MARIARI
O Birjiña garbi eguzkia baño,
gizonen dedu, zeruko argi,
goren beziñ errukior:
itzuli lurrera begi oriek,
eta begira espetxa gogorrean
aizaroz illunik esita dagon gaxo bat;
eta besteengatik
dudan baño zori txarragorik
ez aiñakorik zentzuak ezpadazau,
zure esku altsuaz
eten kate au, zeruko Erregiñ orrek.
O Birjiña, Jainkoak zugan
atseden ona autetsi eta
zigorra maite gozo biur zenuna:
baldin zuzena bigundu
bazenun, ain zuzen biotz goibela
ozkarbi biur dezakezu;
agerrazu betarte maitea,
zeruak ederrets, lurrak jaurets dutena;
ba doazke odeiak, egunak argi egiñen:
zure argiak, Andre goien,
gaindu beza nere gau beltz, illuna.
Birjiña ta Ama batean,
zure Egillearen sortzalle doatsu
eta altzoan bizia lorarazi zenuna:
begira nola nere miña
gero ta txartzenago, geitzenago den;
otiña ugalduz doa, oneriztea aanzten;
sor zenun zuzen-egiak
Zu aren alde ezpazaitu,
nun dezake kerizpe onik?
Eta Ama zeranez,
aski bekizu nere eziña ikusi.
O Birjiña eguzkiz jantzia,
betiko argitan koroi emana,
illargia ain eder oinpera duzuna:
pozoidun eziñ-ikusiak,
iruzur zorrotzak, mingaiñ ustelak,
gorroto gorriak, ez-bidezko indarrak
batean dagidate gudu;
olako etsaigo gaiztoaren aitzi
nola gauz izanen lander, ez-aala,
baldin zure izen onetsia,
Maria, nere jagole ezpaledi?
O Birjiña, zuk gallenduz,
gal izanaz, betiko gaitzaz, asmo utsegiñaz
sugetzarra alaraoka ari duzuna:
itxar-ertzean orra aunitz
galduko naizenaz ekuru begira,
urak aundi, arnasa argal,
batzuk pozik, bestek izu; samurrena
errukiz mintzoa alperrik nekaraziz:
ni, begiak zugana negar,
kresal sumiñez zear banoa igari.
O Birjiña, Aitak emazte,
Semeak Ama ezti, Maite itzaleziñak
jauretxe saindu, gizonen aterpe:
ikara besterik ez dakust.
Nere egoitzara so badagit, arrisku;
baldin irterara, ezbaiko; laguntza mutu,
etsaia odolgaitz,
egia billus, gezurra aldiz
arma ta aldezlez orni-orni:
nere bizi gaxoa
bakarrik zugana itzuliz da arnas.
O Birjiña, goi-eskeari
«bai» zintzo beziñ mena eman zeniona,
zeruak zu baitan begiets nai dutena:
terreilka banintz edo,
besoak lotuta, begiak itsu,
amaika gezi ni zaurtu naiaz
ari zaizkit inguru;
miñ dut, bañan eskurik ez dakust,
eziñ dut iges egiñ, ez saiestu:
Seme gorenak, Ama laztana,
zugatik onez atera nai nazala!
O Birjiña, artizar maite,
itxas ekaiztsuan gidari argi,
errañu sainduz aizea ixil duzuna:
milla olatuk leyaka
arraun-aize-ontzi argal bat
osiñera daramate, urez ur
itsumustuan doala;
gaua ba dator, aizetea orruz;
orain zerura, orain ondora,
aga ausia kirrinka:
zakida lagun arkaitza jo baño len.
O Birjiña, guzien nokuz,
gizartea zikindu oi duen
lenen gaitzaz kutsa ez ziñana:
ongi dakizu aurtzarotik zugan
itxaro dudala; ta gaindu nindun griña gaitzak
ogendun bizi au zure erruki orren ezgai
biur baldin badu,
zenbat eta gaitzago izan eria
eta gutxigo merezi laguntza,
zure errukiak ainbat geiago
ager dezake bere onginai betea.
O Birjiña, naigabe latzak
mingaña lotzen, ta mintzoak nai luken guzi
esatea eragozten;
baña adiozu etengabe
oiuz ari zaizun biotz minberari.
|