JOAN GRIAL JAKITUNARI
Lurrak orain biltzen
ederra, argi gaiztoz zeruak
begitan artzen berde
arraia, ta bana-banaka
ostoz erazten adar-buruak.
Orain Ekiak bidez
Aker-izla du txandan inguru,
argi-aldia mozten;
Eolok ego-aldetik
igorten ufaka odei-murru.
Orain kurlo-saldoa
goibelez lerro-lerro, karraxiz,
ba doa igeri negar;
orain idiak alorrez
lurra urratzen, lepoa uztarriz.
Orain dugu, Grial,
ikasgu aitorren epazartea,
aipuak ere mendi
santura ots egiten:
araño ezin da igo gar xea.
Luza ezazu ongi
urratsa, aldapa gora muñoa
goiaño egizu bakar;
ta garbienik darion
iturburuan ase bai gogoa.
Ez kezka, urrea aundi-
etsiz galdurik badabil okerra,
on aizun baten billa;
aizea ariñ badoa,
arego atsaiñ irol-alperra.
Gomazu Ekiak burura
dizuna, era zaarra berria
aiñako, obea ere;
ez uste, maite orrek,
batera dudanik zurekin aria.
Aize-osiñ beltz batek
erauntsiz, bide erditik ondoa
joaz, ala bearrez
nere lira maitea
autsi baitut, baitare egoa.
|