GAU ILLUNA (B)
Nere zoriona! — Gau illunean,
maitez su-garretan, — iñor oarkabe
atera nintzan, — etxe-barruna
iabal neukanean.
Illun, bildur gabe, — zurubi gordetik
mozorro-iantzian, — illun, zelatan,
etxe-barrua — iabal neukanean.
Gau doatsu artan — ixil, iñork ere
ez nindekusala, — ezer ez nik ere,
nere biotzeko — argia baizik
gidari ez nula.
Au nendun gidari — eguerdi-argia
baiñon areago, — nik nekin tokian
zegon Arengana, — iñortxo ere
ageri etzala.
Gau doatsua! — argia baiño
maitagarriago — zitzaidan gaua!
Artan bildu ziran — Maite ta Laztan,
Laztana Maite — biurtzen zala.
Lore-galtzar ontan, — oso osorik
Arentzat baineukan, — lo geldi zitzaidan;
maite egiten nion; — izai-ostoak
aize zegion.
Nik Aren adatsak — orraztu artean,
dorreko aizeak — esku legunez
lepoan ni ioaz, — zentzuak oro
lotu zizkidan.
An geldi nintzan, — nitaz aztu nintzan;
burua makurtuz — Aren galtzarrean.
Oro geldi zegon — An nere kezka
egotzi nendun — lilien artean.
|