|
VII
Animaren koplak, Jainkoa ikusteaz miñez dagolako
Nigan bizi ezik bizi naiz,
eta alako ustea izanik,
iltear bainago eziñ illez.
Yadanik ez naiz nigan bizi,
ta enaiteke bizi Jainko gabe;
bera gabe, ni gabe, geldi banaiz,
bizitz au zer diteke?
Eun aldiz iltzea zaidake,
nere bizia bera itxaro baitut,
iltear bainago eziñ illez.
Bizi dudan bizitz au
biziaz peitzea daike,
ta beti iltzen joatea
Zurekin bizi arte;
entzuizu, ene Jaun, diñotana,
ez baitu nai bizitz au,
iltear bainago eziñ illez.
Zer bizirik duket
Zugandik alde egonik,
iñoiz lakorik ikusi ez dudan
iltzea jasan baizik?
Erruki dut neroni,
doi-doian iraun dudala,
iltear bainago eziñ illez.
Uretik kanpo arraiak
ba du aringallu,
jasaiten dun erioan
iltzea lortzen baitu;
zer eriorik nere bizi
minduri onen berdiñik,
zenbat bizi ainbat illik?
Ken nazazu erio onetik,
ene Jaun, idazu bizi;
lakio ain gogor ontan
ez nazazula utzi;
Zu ikus-guraz nago miñez,
t'ain da guzizko nere gaitza,
iltear bainago eziñ illez.
Erruki duket orain iltzea,
ta nere obenak atxikia
daukaten bitartean,
mingarri zaidake bizia.
Noiz izanen, ene Jainko,
egi-egiz nik esatea:
bizi naiz orain il gabe?
|
|