|
ZERUKO BIZIA
Argi-erri unide
ondasunen belardi,
ez baitzira zimeltzen
ez izotz, ez eguzki!
larre gizen, betiko
atsegiñ etorri.
Artzai Onak zuregan
—ez uge es furrundari—
purpur-elur-loreaz
buruntza zuri-gorri,
zelai gurietara
artaldea daragi.
An doa, doatsu dun
saldoaren gidari,
igatzen ez arrosak
ditiela ianari,
lore beti moxtua
are berrituz sarri.
Aruntzago derama
ondasunen mendira,
egarria, basituz,
kentzen dun iturrira,
Bera Artzai, Bera larre
bete dadukan maira.
Ekia gingan dala
sarturik abaroan,
artaldea gerriko
dula bere alboan,
musika ioaz dauka
auznarka, erdi-loan.
Txirularen mintzoa
belarriak artzen,
oldartzan da, sartzen da
animaren muiñean;
sur ta gar uzten ditu
neurri bageko onean.
Arren, zuk, mintzo goxo
zentzu auetan barna,
ai zeneza bialdu
zure pits bat nigana,
Aren barrura sartuz,
nadukan Beragana!
Ordun iakin nezake
non duzun abaroa,
ta giltzapetik lasa
Zuregana nindoa,
zor-zor ibili gabe
artaldera, gaixoa!
«Orixe»k
|
|