ONDARRIBI

Ondarribi, Ondarribi,

euskaldunen orubea,

erregien jauregi ta

gaztelu zarren jabea,

giza-leialen seaska,

Bidaso-ibaiko lorea

alperrik bele arrotza

izan da zure jabea.

Sendoa badezu noski

arrizko gerri lodia

zenbat aldiz sendoago

biotzaren ausardia!

Nola zu arrotzak ausi,

kementsuen arrobia?

Nola beleak garaitu

arranoaren kabia?

Zure kale ta jauregietan, o uri zarra!

Ezagun dezu jator'andia,

erregiena bezin garbia,

Saguntorena bezin goitarra.

Zein eder zeran ta dizdilari!

Izaki dana dezu opari:

Eguzkiaren errañoetan dator zugana

zeru bikañen musu laztana.

Ibar naroak lore limurrez inguru zaitu;

Zure omenean antola degun zortzikoari

arkaitz zuloak oiarzunetan dio jarraitu;

itxas altsuak, bagaz t'arroaz, bere gisara,

negu beltzaren gau illunean

oroitzen dizu antziñetako gud'eresia,

t'uda garaiko egun barean

esku zabalez biraltzen dizu zure oñetara

bere ur garbien apar zuria.

Mintzo danetan gaillurreraño jasoa zera;

gizon argiak, ipar aldetik,

leiatsu datoz zu ikustera;

kondairaleak zure kemenez zuzpertzen dira,

t'Ama biguna, Guadalupeko mendi gaiñetik,

txoratzen dago maitagarriro zuri begira.

                        Euskal Esnalea 4 (1914, 81.zk.) 106-107;

                        Ondarrak, 151-152.