|
AUÑEMENDIKO LOREA elebarriatik
31. orr.:
«Neure emazte
Manu Mari,
zeiñek ein nau ni
koblakari?»
Zugaz bizi nintzanean
baserri zar txukunean;
gorputz sendoa neukan, da
maitasuna biotzean!
Maite neban emaztea,
zar zanean naiz gaztea.
Maite neban! Eta nintzan
era berean maitea.
Gorputzean odolak otz,
buru zuri ta azur zorrotz,
gaur... bakarrik bizi naz ni
neure errian bertan arrotz!
«Neure emazte
Manu Mari,
zugaitik naz ni
koblakari».
32-33:
«Neure emazte
Manu Mari,
zugaitik naz ni
koblakari».
Baiña zu baizen obeto
maite dot neure mendia,
euskaldunen iaio-leku
ta aitona zarren obia.
Arrotza emen ikustean
zaunkaz oi da zakurdia,
perill-ordu estuetan
ereztun koblakaria.
Ta ereziak berotzen dau
euskal baso-gudaria,
ta zaunkatik eztago urriñ
zakurraren ainkadia...
Zenbat bidar urratu dot
oiuka neure eztarria!...
Ozinbeltzek zenbat bidar
entzun dau nire irrintzia!
Zenbat aldiz beerotu dot
euskal gizonen biotza!
Zenbat bidar ikusi dot
nire ondoren eriotza!
Zenbat aldiz odoldu dot,
neure aizkora zorrotza!
Zenbat aldiz amaitu dot
bizar gorridun arrotza!
Zenbat bidar ikusi dot
gure mutill menditarra,
besoetan ipiñiaz
ekaitz guztien indarra!
Begietan tximistea,
ta infernuko su ta garra...
Ta aren aurretik igesi
mendiz beera prankotarra.
33:
Gaur naz zarra, ta atzo gazte!
Zein arin doian guztia!
Bitartean idoro dot
urtien erakutsia.
Gaur badakit eztala ondo
sentzun baga zaunk eitea
ta bakean doianari
ortz-azurrak ezartea.
Geldi orain, menditarrak,
bakotxa geure lekuan:
Elduko da ereti ona,
ta aupa mutillak orduan!»
34:
«Neure emazte
Manu Mari,
Iaunak ein nau ni
koblakari».
Illargi ta eguzki eder,
zeru goietako izarrak;
baso, txara, zugaztiak;
be-aldeetako ibarrak.
Mendi tantai, errekondo,
ibai zabal da itxasoak,
gizonentzat sortu ditu
gure Egille Iaungoikoak?
Beragaitik bizi naz ni,
beragaitik gara euskaldun...
Gauza guztien gaiñetik
euskaldunok maite daigun.
Maite dot nik sorterria!
Maite neban emaztea!
Baiña bien gaiñ gaiñetik
maite dot neure Egillea!
«Neure emazte
Manu Mari,
Iaunak ein nau ni
koblakari».
102:
«Zu ioan zara zorionera.
Zu ioan zara ta ni ez!
Zure illoian laster naukazu
il da ni bere, zu legez!
Orma zarrean nengoan untza,
iausi naz orma zarragaz:
Bere azpian eguzki barik
ni azkar igartuko naz.
102-103:
«Zeinek ian deutsaz, orma zarrari,
zeiñek ian deutsaz azpiak?
Ez prankotarren balenka motzak
ezpada euskaldun piztiak.
Auñemendi! Esna egon zaite!
Piztiak dabilz auzoan,
da kanpokoak gitxi dirala
piztiak zeure kolkoan!
Auñemendi! Pizti dongea
biotza iaten neuk daukot...
Eta alan bere, senarra legez,
nik parkatuaz ill nai dot.
Ian zuk, piztia, ian zuk biotza,
ta ni lenbait-len amaitu:
Nire biotzak, len ezpaziñan,
euskaldun egingo zaitu.
Euskalduna ta leiñargitsua,
piztikerien etsaia,
neure lesusen lege-zalea
gizon guztien anaia».
|
|