AMA BAT!

                (On Antonio Arzac Jauna-ri)

Seiaska pobre baten aurrian

Ama bat makur lenguan

begira eguan, bere umetxoa

lo ala esna ete [e]guan.

Ezaguturik esnatu zala,

arturik bere altzuan,

maitasunezko berba leunian

onela amak ziñuan:

«Semetxo neure biotzekua,

semetxo neure kutuna,

bakar bakarrik zuk bete dozu

nire biotzeko utsuna;

Jaungoiko Altsuak emon daizula

indarra eta osasuna.

Ilgo baziña!... galduko leuke

zure amak bere zentzuna.

Semetxo laztan sortu zarana

neure erraiyen erdian;

semetxo eder bardinbagia

itxasoan ta lurrian,

etzara jaio jauregi baten

aberastasun artian...

Baña zu zagoz, maitia! asko

aberastasun-etxian.

Jauregietan jaio diranak,

errege diranak sortu,

ezingo dira, neure biotza,

bein bere zugaz neurtu.

Izango dira aginpidian

geiago, ezin ukatu;

baña ederrez, maite maitia,

ederragorik ez dozu.

Zure bekoki zabal garbian

begi urdiñ gozuetan

ikusten jatzun argitasuna

ezta ikusten besteetan...

T'urre irudiko ule kiskurra?

Urria ezpada benetan,

urre-zidarrak baño geiago

balio dau nire ustetan

Kutun, laztana, biotzekua,

neure semea zu zara;

zure ondoan aztuten jataz

samiña eta negarra.

Zu, nire poza, nire atsegiña

betiko izango etzara?

Naiko deustazu, maiteko nazu

maite zaitudan gisara?

Ze ao polit zoragarria,

ze samurra ikusten jatzu!

Zure ezpan bigun, orban bagian

irri-barria daukazu.

Benturaz, baietz, aingerutxoa!,

baietz agindu nai dozu?

Gure etxeko lora ederra

indar!, mun bat egidazu.

                        Euskal Erria 23 (1890) 365-366);

                        Euskalzale 1(1897) 22;

                        La Baskonia 25 (1918, 874.zk.) 153;

                        Boga-Boga (1964, maiatza-ekaina) [10];

                        Ondarroa (1989) 103;

                        Ondarrak, 128-130.