AMA NAIGABETUARI
Txikidanik izan nintzan zori gaitzaren lagun;
etxe artan egunero ezbearra ba genun;
Zure miñak gureekin gauez oroi genitun;
Agurtza esan ondoan kantak arintzen gindun.
Gure sukaldean ziñan miñetan aipatua.
«Erregiña eder ori, nekez inguratua».
Negar-aspertua baiñon obe genun kantua;
baiña bein, eten zitzaigun... Miña zan alakoa!
Aiton, amon ta guraso, senide ugaritan,
uretan gatza bezala geienak urtu ziran;
iru gelditu giñanook an-on gabiltza bakan;
Zurekin bildu gaitezen luzatu gaberik an.
Amona Mari Axuntxi etorri zait gogora.
Zure Jasokundeari aurten ein dio gora;
bestetaz zerbait esan nai, ez dakit nondik nora;
iñutama ez dezadan utzi, beintzat, albora.
Ba nago egon ta egon. Neurtitz ezin egiña!
Orduun bezala malkoa ixuri zait samiña;
neurtitzik ez da munduan zorigaitz aren diña.
* * *
Motx gelditu naiz esaten Ama-Semeen lana;
gaiñera nereaz naasi! Barka zuzen ez dana!
Eskein dizut biori biotzean dedana:
eziñ-esanaren miña; miñen ezin-esana.
|