J S BACHI ELIZAN

Ixil organua

ixil dut ezkila,

aldarean daukat

gure Jaun umila,

abean eseki

guregatik ila.

Aitaren ITZA da,

baiñan itz ixila;

ixilik ari naiz

ixil orren bila.

An nagozu bakar

Eliza-xokoan

begiak ertsirik.

Ernai? Lo-xorroan?

Ez dakit bi oien

muga non dagoan.

Kristoren ixila

dutala gogoan

sartzen naiz barnera

aldi betikoan.

Aldia zer danik

galdu dut aria:

oparo dut artzen

siñeste guria.

Ordu bete, gozo,

joanik abia,

neretzat an dago

orratza geldia,

betiraundearen

iduri bizia...

Ba nago, ba nago...

Goizaren idorra!

Sumatu dut noizbait

gorputzaren lorra.

Intzik ez daneko

da fede legorra.

Ez dut itzuri nai

burruka gogorra;

emango du Jaunak

guri dan goporra.

An ari naiz, buruz

Koral bat auznartzen

nik itzak emanik

azpitik kantatzen.

Verbum caro dugu

Elizan entzuten;

Ark dit egunero

belarria jotzen,

arek dit agoa

apur bat goxatzen.

Geroen batean

organuak soiñuz

FUGA bat asten du,

bai baitakit buruz.

Ez dut aski oroiz,

bear dut adituz;

belarrik narama

barnari lagunduz,

Jauna zentzu guziz

ta gogoz maitatuz.

Asi da, ari da

iruten, ariltzen,

ekin eta jarrai

bilbatzen, eiotzen.

Ari-albiñua

sei notak atontzen:

aiek, itzul, iraul,

iñoiz ez aspertzen

itokin antzera

biotz au xulatzen.

Ba nago, ba nago,

artu dut aria,

berriz itzuli zait

siñeste guria.

Azkenik, aaztu zait

aldien aldia,

eta betierak

nauka idukia.

Betikor senti naiz

Jainko-iduria.

Bukatu da FUGA,

ixil organua,

piztu da neregan

Maitearen sua.

Ixiltasun ori

orain da goxoa:

legun da musika,

legun da soiñua,

legunago aren

ondoko gantzua.

Noizbait bukatzen dut

nik ere otoitza;

entzun dut ixil dan

Jainkoaren itza.

Otoitz-ondo onek

ba du goxo-litsa:

bakartasun ixil

geigoren irritsa.

Ai guritasun au

betiko balitza!