ASTO LEOI-LARRUZ JANTZIA

Astoak leoiari

enbidia zion,

eta pensamentu bat

burura zitzaion:

leoi-larruz jantzirik

mendira irten zan,

an sortu zuen festa

ikustekoa zan!

Otsoak, basurdeak,

artzak, azeriak,

astoaren igesi

zebiltzan guztiak.

Orra non artzai batek

bere etxolatik

zein dan ezagutzen du

belarri-ertzetik.

Artzen du makilla bat,

badijoakio,

golpeka bereala

erasotzen dio.

Asitzen da astoa

miñez arrantzaka,

abereak dijoaz

argana presaka,

zergatik egin zuen

gaisoak arrantza,

baldin bazuen ere

leoiaren antza.

Ikusi zutenean

lurrean astoa,

arras elbarriturik

makillaz gaisoa,

leoi-larru zar batez

erdi estalia,

eta ortzen artean

zeukala bizia,

eztanda egin nairik

omen ziran asi,

ikusirika noren

zebiltzan igesi.

Zenbat asto ez dira

munduan ikusten,

leoiaren papera

dutenak egiten,

eta, kentzen bazaie

larrua gañetik

gelditzen diradenak

arras lotsaturik?