 |
ITURRIKO ORIÑA
Nekez baño arkitu
zuen iturria
orin batek, il nairik
zeukan egarria.
Edan zuen orduan
gaisoa zan ari
urean begiratzen
bere buruari.
Ez da zer farrik egin,
irakurtzalleak,
bazerate benturaz
neskatxa gazteak;
jakin bear dezute,
gaur dan egunetik,
ez duela oriñak
beste ispillurik.
Guztiz ederra dala
zaio iduritzen,
batez ere adarrak
dute txit txoratzen;
baña ditu arkitzen
aren mesedeak
txit itsusiak bere
zanko luze meak.
«Zanko laburragoak
baldin banituke,
nere parerik —zion—
iñon nik ez nuke.
A, eman bazizkiran
gure Jaungoikoak
egokixiagoak
nere bi zankoak!».
Onela dagoala
marmar iturrian,
zangak aditzen ditu
ez txit urrutian.
Laisterka asitzen da
mendira igotzen,
zakurrak ondotika
diote jarraitzen.
Iges egin duela
uste duenean,
gelditzen da batetan
otadi batean,
lotu ziozkalako
bere bi adarrak
otetika otera
an zegoen larrak.
Zakurrak gañeratzen
zaizka gaisoari,
ill eta bertan uzten
die nausiari.
Orra adar ederrak,
zanko itsusiak,
oiek txit onak eta
aiek galgarriak.
Txoroak engañatzen
oi ditu itxurak,
ez ordea beñere
zentzua dutenak.
|
 |