ONATX, ERLETXOAK
Muñorantza doa Yosutxo, kantari,
belarritan zintzil bi-iruna gerezi.
Mutil xalogorik!... Zeren billa ote?
Kilkerrak, marmari, agur dagiote.
Baño, oar!: beko eultzaren burrunba!
Erle danak, leitsu, ager ixkutuka...
Zer gerta zaie, ba, Yosefen erleai?
Lore bat ikusi muñora, poz-dirdai...
Egalda zaio bat: ezarri da ttentte
ezpain-marrubian —arrosa arek uste—.
Zizta du ta, ene! odol-ttantta atera;
kutuan miztuta, berriz egatu da.
Egun gutxi buru, Yosef ezti billa...
Baño... zer da an? Jesus! Eultzeko iskanbilla!...
Erle danak itsu, zoro, norabage,
ninitik zerbaitek eutsiko bailie.
Ta aberaska-urrean, izarño bezela,
urrin-yarioka, ñir-ñir, odol-ttantta!
Arrigarri bai au!... ta artuz aberaska,
poz-ttuttuli yo du Andra Mirengana.
Baña Andra Mirenen sen zorrotz, argia!
Ikusi orduko barrendu guzia...
Yosutxo deitu du; laztan dio gero
ta aberaska bera yaten eman dio...
Sagara-muñoan, Yosu gorde zaigu:
Onatx, erletxoak, Lore ori miztu!
Zeruko Argia 171, 1933ko martxoa, 44. or.
MEOE 956. or.
Eusko Olerkiak IV 1933, 109. or.
Yakintza 4, 1933, 252. or.
|