ARDI GAXOA!...
(Erravi sicut ovis, quae periit)
Ibarrez ibar, mendirik mendi
Artzai Onaren ondoren
zeñen gozoki, zeñen zoruntsu,
zeñen gentzaro nenbillen!
Abesti legun, atseginkorrak
Artzaiak zizkun abesten,
ibargi naro, loretsuetan
genbiltzanean bazkatzen.
Egun batean, lilluratua
utzirik ai! artaldea,
aldendu nintzan arturik ala
bear ez nuen bidea;
pozkai ondoren urrundu nintzan
irudipenez betea,
ludirik barna zoro ninjoan
iritxi naian obea.
Doakabea!... ez nekin bela
iges urak zekarrena;
itsumusturik ez nun nabaitu
sartu zidaten eztena...
Urrin zerion bide zabala
lenen ibilli nuena;
arantza zorrotz, otez josia
zorakerien azkena...
Lizunkerizko lore tartean
txoraturik nebillela,
ixil-ixilik irten zitzaidan,
iñar-tximista bezela,
otso beltz,aundi,amorratua,
erakutsirik orrela
begi zartatsu, ao zorrotza,
odol-bitsa zeriola.
Ordu samiña!... Gogoratu nintzan...
Iges egin nai atzera!...
Zaunkaka berriz nere gain beti
otso goseti, ankerra...
Larri nengoen... indarrak aitu...
ezin nuen jo aurrera...
Ordu berean oiuka ikusi
larriro Artzai ber-bera.
Zorigaiztoko aztar ondoren,
ardi guziak baturik,
estu zetorren menditik bera
txistu ta oiu egiñik.
Ibar-mendiak aztertu zitun
malko samiñez bustirik;
etsai beltzaren mendean larri
idoro nindun azkenik.
Il-zori artan ikustean ni
egin zun txistu zolia...
nere gañetik uxatu zedin
otso zital, bigurria.
Arin ta laster urbil zitzaidan...
laztandu nindun guztia...
Ezti tantoaz osatu zidan
biotzan nuen zauria.
Indartu nindun jardun gozoaz...
gero sorbaldan jarririk,
eraman nindun ardi tartera
laztan beroak emanik...
Enaiz geroztik iñoiz aldendu
Artzai Onaren esitik.
Ardi galduak!, ikasi Nor dan
Jesus Artzaia nigandik.
Zeruko Argia 140, 1930eko abuztua
|