Amerikako panpetan

Euskal-Erriko lur maite artan

Jayo nintzan baserriyan,

Itzal aundiko intxaur arbol bat

Dago gure atariyan:

Aren ondotik irten da noiznai

Maldako gaztañariyan.

Edo, sagarrik onenak jaten

Luberriko sagastiyan,

Arbol tartian bizitu nintzan

Gazte denbora guziyan.

Denak utzi ta etorri nintzan,

Lur au ikusi nai nuan!

Aritz tantayak, pago lerdenak,

Nola ez izan goguan!

Oraiñ arzantzan Ameriketan,

Arrantxo baten onduan,

Eguna pasa larrian eta

Jiratzen naizen orduan,

Nere begiyak gozatzen dira

Aldameneko ombú-an.

Ainbestoraño tristetutzen naiz

Eremu zabal oyetan,

Arbolak, mendi eta errekak

Falta diran zelayetan,

Non etorri ta eseritzean

Ombú-tzar onen zañetan,

Edo igo ta osto tartian

Bere adar bikañetan

Ene! Amatxo! Nik nola esan

Zenbat gozatutzen detan!

Txabol ondoko ombú laztana,

Maitatzen zaitut gogotik

Eta biyotza erdibitzen zait

Joatian zure ondotik,

Nere burura ekartzen dezun

Oroimen gozuagatik.

Zure itxura nai det ikusi

Ez dizut eskatzen frutik

Ni emen bizi naizen artian

Arren! egon zaite zutik!

Nere lagunik maitatuena

Ombú laztana, zu zera,

Argatik nator zure kolkora,

Ni malkuak isurtzera,

Iduriturik naramazula

Atariko intxaurpera...

Beti izango zaitut, goguan,

Bañan joan nai det ostera,

Euskal-lurreko arbolpe artan

Nere ezurrak uztera.