DONOSTIA

Ulia mendian nago.

Begiak, gaba janari.

Illuna luze, katuak marru,

txoriak, jai ixillari...

Mirari!

Lamiñak zapatari!

Taka, taka, taka!

Orratx buru gorri,

orratx buru txuri;

zeru zola urre tantoz

josten ari.

Donosti!

Gabaren altzoan azti!

Etxe-kaletan argi berriak

driz-driz begiari.

Izarrak nun ote-dute

gau ontan erromeri?

Begi-laiñeza ote?

Zerua lekuz aldatzen

ari ote-dan, det kezka.

Goi argiak ote-datoz

lurrera igeska?

Lurra, ispillu zabalean

asi ote goi lapurtzen?

Ez da erreza asmatzen.

Gau sorgiñagorik!...

Nun da zeru? Nun da uri?

Goiak bea, ala beak goia

du inbiri?

Zein da egi? Zein ispillu?

Au sorgin katillu!

Argi goia, ari bea.

Zutik ote-nago?...

Etxetatik kea;

zeruak, laño autsa.

Badute alkarren antza.

Bitartean gogoak zalantza.

Zeru sapaia

nun ote-dedan

asmatzen nabil urduri.

Ortzea sabelez gora itzuli?

Donosti buruz-bera ote-jarri?

Zorroztu dezadan begi.

Alperrik dut, Gabak

bere ezkutua

ganduz estali du.

Nere korapilloa

ezin dut askatu.

          * * *

Bat-batetan, ametsa,

oro zait mamitu.

Zerua aoz gora jarrita,

Donosti egiña dezu!

Donostia auspez itzul ezkero,

sortu dezu zeru!!