ATETAN NAGO

Goizero zagoz nere atetan;

oi ots goxoa biotz muñetan!

Iretzat ditu Jainkoak

goiz neskatxaren usoak?

Egun sentia baño lenago

nere txaki au dirdiraz dago.

Norbaiten begi niniak

antz artzen ditu argiak.

Baña ots meia, zer nai didazu?

—Ixil, enetxo, Jauna nazazu.

Adats ederrok intzetan,

maite-min nabil atetan.

Lotan ziñala zure ortuan

belar ta zugatz busti nituan.

Ikusi euren ederra,

zurez dute, ba, eskerra.

Zut nadin, Jauna, didar goxora

eta zut nagon zure mintzora!

Ostro-tartez, ixil-ixil,

zure ats xamurra bebil.

Betarte orrein pake argira

ibar ta landa edertu dira.

Oin garbi orrein urratsak

joranez ditu loratzak.

—Enetxo, zabal zure atea

ta izanen dezu eder betea.

Landan baño garbiago

eder au barnetan dago.

Sar zaite, Jauna, etxe-barnera,

poza dator, ba. Zugaz batera.

Eta zure Arnas deunak

bete begiz biotz-muñak.

                        (Gasteiz'ko espetxean, 1937)