TOPA BATEN OSTEAN
Insanire iuvat
Ardoz edo argiz moskortu adi
eta gudu-kantak geroari itxi.
Topa egiok bizitzari,
goizeko izpien aizteari!
Bertsotan esan dok asaben gaintza;
gazteek maite yuen ezpaten aintza.
Edariz bustirik ezpanak
birtute-itzak eder eztozak.
Moskorrak ez yakik barneko miñik;
poz baten mosuak eztauko ordurik.
Kanta egik txolen dirdira,
eta ezpan gazteen pilpira!
Zoratzea on dok. Ardo gardenak
andere eder baten itxura yaukak.
Urteak kendu yeutsek garra,
udaldi beroen indarra.
Yainkoen odoltzat gorde yuedan
ta ardokiko itzalak marguldu yuan.
Bonbil orren yanzki panpiña
armiarmen ariz egiña!
Zar-kutsua yaukok, baiña yakintsu
maitasun ta irriak ez yozak galdu.
Azkenengo tanta gozoa
begiotan yaitekek loa.
Ardo zar argiaz eztok zadorrik:
gizonak ez yaukek ule zuririk.
Yakitun danaren ezpanak
itz-yario samurra dozak.
Oin danetan yabilk dantza-gurea,
ben-benari be eder yakok barrea.
Errege askoren lepotik
eskaleak kiñu bai-yagik.
Zentzuna galtzeak azkatzen gaituk;
edanak mundu au aunditzen yauskuk.
Topa, biar ba deus ez gara!
Moskorra betor txol-artera.
Yagokan tokian ta zori ona
laketen yaube, ba, eztok gizona.
Beti Kitere'ren ezpanak
ardoz ezti-lora yakuzak!
(Yakintza, 1935, azaro-lotazilla, 415 or.).
|