TOPA BATEN OSTEAN

                Insanire iuvat

Ardoz edo argiz moskortu adi

eta gudu-kantak geroari itxi.

        Topa egiok bizitzari,

        goizeko izpien aizteari!

Bertsotan esan dok asaben gaintza;

gazteek maite yuen ezpaten aintza.

        Edariz bustirik ezpanak

        birtute-itzak eder eztozak.

Moskorrak ez yakik barneko miñik;

poz baten mosuak eztauko ordurik.

        Kanta egik txolen dirdira,

        eta ezpan gazteen pilpira!

Zoratzea on dok. Ardo gardenak

andere eder baten itxura yaukak.

        Urteak kendu yeutsek garra,

        udaldi beroen indarra.

Yainkoen odoltzat gorde yuedan

ta ardokiko itzalak marguldu yuan.

        Bonbil orren yanzki panpiña

        armiarmen ariz egiña!

Zar-kutsua yaukok, baiña yakintsu

maitasun ta irriak ez yozak galdu.

        Azkenengo tanta gozoa

        begiotan yaitekek loa.

Ardo zar argiaz eztok zadorrik:

gizonak ez yaukek ule zuririk.

        Yakitun danaren ezpanak

        itz-yario samurra dozak.

Oin danetan yabilk dantza-gurea,

ben-benari be eder yakok barrea.

        Errege askoren lepotik

        eskaleak kiñu bai-yagik.

Zentzuna galtzeak azkatzen gaituk;

edanak mundu au aunditzen yauskuk.

        Topa, biar ba deus ez gara!

        Moskorra betor txol-artera.

Yagokan tokian ta zori ona

laketen yaube, ba, eztok gizona.

        Beti Kitere'ren ezpanak

        ardoz ezti-lora yakuzak!

                        (Yakintza, 1935, azaro-lotazilla, 415 or.).