TXITXEAK ETA MIRUBA

        (Alegia)

Olluak klo-klo egijan

pi-pi txitxeak ostera.

Olantxe baratz erdijan

ebiltzan danak erara.

Ameak jana billatu

eta txitxeak iruntsi.

Arrikan etzan geratu,

goserik etzan ikusi.

Txitxeak ziran orijak,

anka-txiki. luma-eder.

Etxe onduan gustijak

egoten ziran eskijer.

Bat baña danen galbide

etzan an bizi poz-pozik.

Buru-arin, piku-luze

urrun juan zan etxetik.

Miru jauna, jaun bijurrak

ezautu eban txitxea.

Konpondu ziran maltzurrak

eta gertau eben tranpea.

«Zeure lagun, lagun ona

iraungo yuat ludijan.

Alkarrekin zorijona

billauko yoguk mendijan».

Miru aren itz gaiztuak

ziñistu euzan txitxeak.

Eta gau baten gaxuak

iri eutsozan atiak.

Laster jarri zan miruba

txitxa politen artian.

Zorrotza eukon pikuba,

eta gosia erpian.

«Azke-azke mendi-goyan

neugaz bixiko zarie.

Ama orrek etxe-esijan

beti euki nai zaitube».

Mirubak eta txitxeak

zauritu eben ollua.

Eta ama barik gustijak

goitu eben areyua.

Iñoren sorosi barik

miru txarraren ekiñak!

Gustijak erail eziñik

zauritu euzan geyenak.

Arrotz baten lagun-nayez

ez galdu iñoz anayak.

Etxeko baten obenez

sortuten dozak etsayak.

                        (Euzkadi, 1932, bagilla, 2).