EUTSI ESIARI

                        Nere adiskide Etxegaraitar Bonifazio jaunari

Nere arrizko mendi-txabola barreneraño

eldu zan zure irrintzia:

pakezko irrintzi, dei maitetsua, euskaldun-biotz

on baten oiu bizia.

Ai!, nik al banu zure dei ori nere asnasez

bertso auetan indartu,

t'odol biurtu, t'euskaldun danon biotz-barruan

garra dariola sartu...!

Euskal-semeak...! Euskerik gabe nola liteke,

noletan Euskal-erria?

Zertako degu gure basoko zugaitz-gañean

txoririk ez dun kabia?

Ez al da izkuntza geren aitonak joan baño len

eman ziguten musua,

ta aiekin beti alkartu eta lotutzen gaitun

maitasun-laztan estua?

Geren aitonak ta gure Erria maite ditugu

nolaz, ba, maite ez euskera...?

Gerok, gure eskuz ustekabean gure illobia

ai!, egiten ari gera.

Euskera ill-eta, gure izatea ta izen garbia

eroiko dira illundira;

arrizko esi-gañeko lorak, arrek lur jota,

lorak be, lur jota dira.

Euskaldun danok, alkar artuta, eutsi daiogun

esiai eroi baño len...

Euskaltzaleak...! Jun atez-ate euskaldun danoi

beren biotzak eskatzen;

ta egin dezagun danon biotzez biotz aundi bat,

euskal-biotz bat lenbailen...

Ta alare esia eroitzen bada, bere azpian

danok pozez il gaitezen.

                                Altzo, 1928