www.armiarma.eus
idazleak eta idazlanak Herri literatura TESTUAK Corpus arakatzailea Klasikoen Gordailuari buruz



Koplak
Joakin Lizarraga
1793-1821, 1983

      [liburua osorik RTF formatuan]
      [inprimitzeko bertsioa PDFn]
      [Literaturaren Zubitegia]

 

Iturria: Koplak, Joakin Lizarraga (Juan Apecechea Perurenaren edizioa). Euskaltzaindia, 1983

 

 

aurrekoa hurrengoa

Izenaren

 

Izena Maria,

ongi paraturik,

konsolagarria;

sollik aipaturik

dulzatzen duena;

dena kunpliturik

signifikatzen duena.

 

Jangoiko Jaunaren

bai biotzekoa,

ta Jesus onaren

urbilenekoa,

al daiken guzian

gisa berekoa

onean eta grazian.

 

Maria nai du erran

«señora», bai zeren

dio Jaunak eman

guzi guziaren

podore erreala,

iteko an ta emen

enperadorak bekala.

 

Alaber Maria

da erakaslea,

eta kidaria

eta argizalea,

baitu erakasten

zerura bidea,

argitzen eta kidatzen.

 

Mirra alaber miña

deitzen da Maria,

itsaso samiña,

zeren ama andia

penasko itsasoan

ondatu guzia

baizen Jesusen pasioan.

 

Itsasoko izarra

Bernardok deitzen du,

zeruko ostadarra

bekala ikusten du,

ori beiratzera

konbidatzen gaitu,

ez gaitzan utzi galtzera.

 

Au da goiz-argia,

ilargi garbia,

ta zeru bizia,

baitare eguzkia,

Jaunaren zeboa,

zeruko ataria,

eskalera ta leioa.

 

Da maite bakarra

Jaunaren Maria,

au su ta sugarra

ta maitagarria

ta amorosgarria

ta admiragarria

ta amatako amagarria.

 

Da Maria andia

señale eder gura,

Juanek ikusia,

iganik zerura,

an agertu zena,

zein baize figura

erregina gorarena.

 

Andre bat mantoa

zuena eguzkia,

oñen-petakoa

zuen ilargia,

buruan koroa

txoil eder argia

amabi izarretakoa.

 

Da miragarri bat

Jangoikoarena

Maria, da lan bat

in duen obena,

den guzia baño

iago nai duena

lenetik azkeneraño.

 

Mundu andiago

Jaunak in dezake,

zeru ederrago

baitare dezake;

ama egundaño

berak ez dezake

oberik berea baño.

 

Nai bada mintzatu

emengo gisara,

Jaunak enpleatu

du eri txingarra

mundua egitean;

besoko indarra,

bere ama prebenitzean.

Marian in ditu

bere primoreak;

berabaitan ditu

beras amoreak;

beragatik berai

beti faboreak

iten, ta mundu guziai.

 

Eztu utzi beñere

beñere Maria,

dauka nola bere

begien ninia,

aurkitu grazia

duena ta andia,

naiz delarik txipia.

 

Au dauka amatua

iago ezi mundua,

maite estimatua

iago ezi zerua,

sandu ta on guzien

iago ezi korua,

naiz ilen ta naiz bizien.

 

Maria maite du:

Beraren amores

Jaunak betetzen du

mundua fabores;

ezpaliz Maria,

penas ta dolores

guzia ze miseria.

 

Jaunaren maitea,

nik ez iago onesten?

Zu nere amantea,

zer bada dut iten?

Ezin Jaunaganik

deus logra, non ta ezten

zuk emanik edo erranik.

 

Aipatus Maria,

nor ezta gozatzen?

Naiz bekataria,

nola ez animatzen?

Esperanzareki

diola beiratzen

begi amorosoeki.

 

Galanta Maria,

ez presumitua:

Du bekataria,

loies funditua,

beiratzen, goratzen,

eta garbitua

Jangoikoai presentatzen.

 

Sekulan aditu

ezta bat berere

otoi akuditu

zaiona beñere,

desanparatua

izan dela bere

bearrean ta galdua.

 

Jauna da iturria

on guziarena,

kanale Maria:

Berak nai duena

eman, dator ordik;

ezperen, on dena

eztaike espera niondik.

 

Ark iago erran zue:

Ama berarias

eskojitu zue

Jaunak, justizias

salba ez dezazkenak,

amak bai grazias

salbatzeko galduenak.

 

San Anselmok zio

au eta geiago:

Jangoikoa, dio,

eman naiak dago

askotan, deiturik

Maria, lenago

ezi Jesus aipaturik.

 

Au da, zerengatik

Jangoiko onegia

honratzeagatik

bere ama onetsia,

au naiez onean

lagun, ta guzia

dagon beronen menean.

 

aurrekoa hurrengoa