XLV. KAPITULUA

Eztela edozeiñ siñhetsi behar, eta guti behar dela mintzatu.

JESU-KRISTOK

        1. Iauna lagun zakizkit ene atsekabean, ezen gizonaren laguntza ezta deusetako.

        Oi zenbatetan gerthatu zait leilatasunik ez kausitzea gehien uste nuen lekhuan; eta zenbatetan kausitu dut gutienik uste nuen presunetan.

        Alferrik ematen dugu beraz gure esparantza gizoenn baithan, iustuen salbamendua ezta kausitzen zure baithan baizen, o ene Jainkoa.

        Zaren benedikatua, o ene Jauna, gerthatzen zaizkigun gauza guzietan.

        Flakoak gare, eta ganbiakorrak; enganatzen gare, eta mudatzen aldi guzian.

        2. Nor dago bere buruaren gaiñean haiñ erne, eta haiñ atzarria non ezpaita noizik behiñ errortzen ustekabeko faltetarat, eta espirituko penetarat.

        Baiñan zure baithan bere esparantza ematen duena, eta bihotz sinple, eta xuzen batekiñ zu billhatzen zaituena, ezta haiñ errexki hetarat eroriko.

        Eta atsekabetarat erortzen bada, hetaz alde guzietarik inguratua balitz ere, lauster hetarik atherako duzu, eta konsolatuko, zeren ezpaititutzu uzten behiñ-ere zure baithan fiñeraiño esparantza dutenak.

        Bakharrak dire hagitz adiskide leialak, bere adiskideen herstura, eta zorigaitz guziengatik ganbiatzen eztirenak.

        Zu bakharrik zare, o ene Jainkoa, adiskide guziz leiala, eta ezta zure adiskidetasunaren, eta leialtasunaren parerik.

        3. Oi, ala birjina saindu batek zuhurki erran baitzuen tormentarik handienak ikhustean: Ene arima finkatua da, eta fermuki zimendatua Kristo baithan!

        Hala baninz ni ere gizonen beldurrak ez nintzake haiñ errexki altara, eta enetzake haiñ minki senti mihi gaixtoen kolpeak.

        Nor da gaitz guziak aitziñetik ikhus ahal detzakena, edo heldu detzakena, edo heldu zaizkigun zorigaitz guziei itzur ahal dakieketena?

        Eta aitziñetik ikhusirik heldu zaizkigunak ere haiñ miñ bazaizkigu, zeiñ dorpheak dire bada ustekaberik zaurtzen gaituzten kolpeak.

        Ene dohakabea! zergatik ez diyut gaitz horiek guzien kontra segurantzarik handienak hartzen, eta zergatik fidatzen naiz gizonen hitzetan?

        Helaz! gizonak gare eta gizon flakoak haiñitzek aiñgerutzat bagaduzkate ere.

        Nor beraz siñhetsiko dut baizen zu, o ene Jainkoa, zeiña baitzare egia, eta zeiñak eziñ nihor engana baitezakegu, ez zu ere nihork?

        Gizon guziak gezurtiak dire, flakoak, ganbiakorrak, eta erorkorrak, bere gaiñki hitzetan: hala eztire erexki sinhetsi behar, zenbat hekien hitzek egia badirudite ere.

        4. Ala zu Iauna, zuhurki abisatu baikaitutzu: ez gaitezela fida gizonetan, gizonaren etsaiak haren etxekoak direla, eta nihork erraten badarotzu Hemen da, edo Han da Kristo, eztugula behar siñhetsi.

        Hori frogatu dut ene gastuz. Oxala frogantza hark egiñ bañindu goardiakorrago, eta zuhurrago ethorkizunekotz.

        Presuna batek gomendatzen darot sekretu bat; itxekazu gorderik, diotsa, nik erraten darotzudana, eta nik gauza hura sekretu datxekat, eta estalitzat dadukadala; bera eziñ daoke ixillik, eta erraten du nik erran dezadan nahi eztuena; badoa eneganik, eta denbora berean bere buruari, eta niri hitza faltatzen daroku.

        Othoi ene Jainkoa, beira nazazu jende hitzuntzi, eta ariñetarik; ez nadiñ error hekieñ eskuetarat, ez nadiñ izan hekieñ iduriko.

        Ematzu ene ahoan hitz egiazkoak, eta ziñezkoak; urrun zazu eneganik mihi enganaria; ezen eztut behar ene baithan onetsi bertzeen baithan gaitzesten dudana.

        5. Oi nolako bakea, eta abantailla den bertzeez ez mintzatzea; erraten diren guziak ez siñhestea, hek bertzeei ez ondatzea, gutiri bere barrena agertzea, gure bihotzeko lekhuko, eta iuieari bezala zuri bethi behatzea, gizonen haizezko solasen arabera ez jiratzea, eta nahi izatea gauza guziak iragan ditezen gure barnean, eta kanpoan zure borondate sainduaren arabera.

        Ala on baita, grazia segurean beiratzeko, ihe egitea gizonen begietan distiatzen duten gauza guziei; ez desiratzea munduaren estimua, eta admirazionea gure ganat erakhar dezaketen gauzarik, eta artha handirekiñ billhatzea gure eskasak guti, eta gure berthuteak berret detzaketen guziak.

        Ezen berthute distiantegiak, eta sobra prezatuak haiñitz galdu ditu.

        Eta kontrarat progotxos izatu da bethi, ixilltasun handi batean grazia gordetzea bizitze huntan, zeiñetan bethi tentazioneez, eta etsaiez inguratuak baikare.