ON PEDRO NOBIA SALZEDO-KUAREN JAIOTZAKO LELENGO EUNKIDAN
«Nun dira orain zure semiak
Foru ta euskera-zaliak»
Arrese
Ara bat emen, neure adiskide
Arrese koblakarija;
ara On Pedro Nobia-kua
euskaldunetan andija;
berak egin dau liburuetan
Foru-zalentzat argija,
berak maitatu ta erakutsi
gure euskera garbija.
Zer diñostasu, adiskidia?
Eztala oingo gizona?
Eztozu ikusten eztala ondiño
antxiñetako aitona?
Ez al dakizu gure sustraija
dala zabal ta zakona?...
Ain laster, bada, galdu ete da
euskaldun arraza ona?
Egija al da foru santuak
eztoguzala maitetan,
egija al da gure euskeran
eztakigula kantetan?
Egija al da galdu giñala,
galdu giñala benetan,
egija al da eztaukagula
lengo odolik zanetan?
Galdu badira gure foruak
ta galdu ekandu zarrak,
ausi badeutsez gure aritzari
maite genduzan adarrak,
zer dogu egiten, adiskidia,
zetan gagoz bizkaitarrak?
Zer dabe egiten euskaldun seme
argitsu eta azkarrak?
Ondo dakizu, neure Arrese,
zer giñian ta zer garan;
gure izenak lenago iñoiz
munduba arritu beban,
asaba zarrak, erri-zaliak
kristinau ziran denporan...
Gaur... ago ixillik, neure lumia,
zetako gejago esan?
Izarraitz'eko mendi altua
eta Anboto'ko tontorra,
Gorbea ta Oiz, zuek lerdena
beti dozue gangorra;
ta naiz ikusi eguzki ederra,
naiz euri, edur, txingorra,
zuen burua makurtuteko
dozue gerri gogorra.
Bizi izaten ba'gendu ikasi
euskaldunak zuek gandik;
guzti-guztiok izan ba'giña
lengo-lenguak oraindik,
auspeztu baga gure burua
egon ba'giña zutiñik,
galduko ete zan gure legia,
galduko ete zan forurik?
Kontau egizu, koblakarija,
lengo bizitza zuzena;
ipiñi egizu kondairan ondo
erri andi baten izena;
kantau egizu oingo bizitza,
Errijarentzat zekena;
kantau egizu zelan genduan
aritz maitia lerdena.
A! Zure kantak esnatu al balei
euskaldunen lo-zorrua!
Zure kantuak esnatu al baleu
biyotz andiyen barrua!
Espatu al balitz emengo izate
biar dan beste arrua,
mundu guztia arrituteko
ez geunke egingo orrua?
Euskal-Erria 22 (1890) 53-55;
Ondarrak, 118-121.
|