AGUR!

Adiskide kuttun, lagun zorigabe,

azpildu-gabeko biotzaren yabe,

onerako zabal, ederrak su-bera:

atorkit, Onuzki, gaur oroimenera!

Elkar-ordaiñaren ezti berdiñaka

bein ta berriz uka maitasunak baitik,

t'ez eskein bizitzak beazuna baizik

(ala baita mikatz sagar bat elduka),

aldegiña aiz urrun, lagun biotz-bera,

adi-mugaz aruntz-erbeste itzalera.

Adiskide laztan, eun bider gaxoa:

gogapenak elkar bil-ari meeñoa

beiñola zaik eten... Adi-yauregia!

yabe dituk, geroz, gaua ta naasia.

Irudimena uan giarra, yoria;

baiñan, ega-baldar baitabil txoria

lurrera-bearka zauri doanean,

orren antzo zian ark oi, maizenean.

Odol eri batek ezetua iduri,

beltz-ikusbera uan, izukoi, urduri...

                  * * *

Gaberik gabeen-gaupean bai'ago

gaztetzaro-ogitik yakide ninduken

onen onginaia ezpaituk siñisten;

ai, nik aal-banezaik, nik aal (eztiago

loak ar-basoan illargia baiño)

ene oiu au sar biotz illeraiño!

Ene oiu au sar ta biotza biztu,

ia itzal-yauregian giz-argia izetu!

Ezin aal-baledi, Yaun errukiorra,

barkatu zaiozu zizukean zorra;

ta Argi-Aberrian ikus aal-nezake

lauso-eziñezko adiaren yabe;

ta aal-bezat, Yaun, otoi, besarka negarrez,

beste iñon ez ainbat: negarra dan emez!

1930