ZERU-AZPIA

                Frantzeratik itzulia, mamiz.

                        (BESSE DE L.)

             I

Esan amatxo: aingerutxoak

egoa urrezko badute,

zeru urdiñean urre-dirdira

nik nola ikusten ez-ote?...

Parre gozo bat amak eginda,

aurrari ala diotsa:

—Beetik dakusgun urdiña zeru-

azpia baizik ezpaita.

—Ene, ba!... azpia —mutillak dio—

orren ederra dalarik,

nolakoxea ote-da, gero,

zerua goi-alderditik!...

             II

Gautu zanean, ortzi zabala

bare-ozkarbi zegoen,

ta izar argien zillar-begiak

aurrari par-zegioten.

Aur-kezka oro amets eztitsu

biur oi-diran garaian,

aurrak, amaren biotz-alboan,

berriro onela ziotsan:

—Zerua azpitik orren ederra

dalarik, amatxo maite,

ai nere poza, zeru-gainkia

ikustera aal-baningoke!...

             III

Aurraren naia zeruratu zan,

(alatsu otoitz garbia),

ta aingerutxoak eska zioten

Yaunari lagun berria.

Eguzkiaren urrezko yaia

berriro izeki zaneko,

begia itxirik zeukan aurtxoak

zeru-azpia lkusteko.

Seaska-aldean ama gaxoak

otoi-zegian, negarrez,

semea igoa baitzun, zeruko

goikia ikusi-bearrez.

1925