Biyotz erituba

          1

Askok diyote kantetan beti

amore-kontu naizela,

nik esaten det arriturikan

motibo gabe daudela.

Zer egin biat baldin zerubak

doaitu banau orrela?

Ez dute ikusten usaia mendak

bere jatorrez dubela?

Nere biyotzak amoriyua

mendak usaia bezela.

          2

Triste bizi naiz eta

illko banitz obe,

badauzkat biyotzian

zenbait atsekabe;

dama bat maitatzen det

bañan... aren jabe

sekulan izateko

esperantza gabe.

          3

Nere biyotz gaxua

penatuba dago,

eziñ egon liteke,

ai!, penatubago;

pasatzen ditutala

aspaldiyan nago

egunak triste eta

gabak tristiago.

          4

Amorez erituba

zenbait denbora ontan,

gaurik ez det pasatzen

soseguzko lotan;

penaren kargarekiñ

urtuta, frankotan

kanpora irteten zait

biyotza malkotan!

          5

Auxen da miña laister

ill biar naubena,

kupitutzen ez bada

senda lezakena;

aiñ arkitutzen zaizkit

sartubak barrena

animan tristura ta

biyotzian pena.

          6

Biyotza eziñ jaso det,

au karga barrenak!

Iya gastatu zaizkit

indarrik geienak;

ez luke xinistuko

progatu ez dubenak,

zenbat pisatzen duben

egiyazko penak.

          7

Anima tristurakiñ

aiñ dakat negarti,

nun egiñ al dezaken

arriya bi parti;

adorantzak ematen

—belauniko beti!—

biyotzian daukatan

imajiña bati.

          8

Zeiñ ote dan eziñik

kontura erori,

kutiziya jaioko

zaiote askori;

nik ordian ez diyot

esango iñori,

berak badaki eta

bastante det ori.

          9

Nere maitatuba da

guztiz dama fiña,

biyotz onekua ta

ondo itzegiña;

bentaja guztiyakiñ

zerubak egiña,

munduba pasatzeko

lagun atsegiña.

          10

Zertako desiatu

ditu gauza on oiek

nere biyotz koidatu

gixaraxua onek?

Kulparen kastigutzat

datozkit pena obek,

merezi dituala

badakit neronek.

          11

Aingeru zoragarri,

mirabe laztana,

pentsamentu nerian

beti zauzkatana;

biyotzaren erditik

maite zaitutana,

zu zera neretzako

nai zinduzketana.

          12

Nere amoriyua

aiñ fiña izanik,

beti goguan zauzkat

aztu gabetanik;

ez da mundu guztiyan

iñor kapaz danik,

dama, zu maitatzeko

ainbeste nola nik.

          13

Begiyaren aurrian

beti nai zinduzket,

ikusten ez bazaitut

naibagia maiz det;

gogoratu bageko

minuturik ez det,

amoriyoz maitatzen

ez daki nik bestek.

          14

Etzaitut ikusitzen

desio ainbeste,

ditxa ori logratzen det

iñoiz edo beste;

eta ez detanian

logratzia uste,

ura triste ibiltzen naiz!

Jesus, ura triste!

          15

Eziñ bizi zu gabe,

au amoriyua!

Logratzen ez bazaitut,

zer martiriyua!

Ez badezu desio

nere eriyua,

zuregan arkitzen da

erremeriyua.

          16

Erregututzen dizut,

o Jesusen Ama,

nitaz kupi derilla

maite detan dama;

biurtzen badirazu

biyotzera kalma,

kantaz banatuko det

milagruen fama.