Juramentuba

          1

Begi urdiñak dituzu eta

arpegi zuri-gerriya,

nere biyotzak maite zaituben

aingeru zoragarriya;

zumia beziñ biguña eta

mia da zure gerriya,

estutu bage artu liteke

bi eskubakin neurriya.

          2

Lengo batian, izar berriya,

ongi fortuna nerian,

maite ninduzun galdetu eta

baietz erantzun zeniran;

pozakiñ iya zoraturikan,

aditu eta segiran,

beso eskuia estutu nuben

zure gerriyaren jiran.

          3

Neri begira gelditu ziñan

buruba triste etzanaz,

ni ere zuri begira negon

«Maite neria!» esanaz;

luzaro ala egondu ginan

suspiriyuak emanaz,

biyok elkarren begiyetatik

amoriyua eranaz.

          4

Ongi penakin askaturikan

zure gerritik besua,

ez zait aztuko nola esan nizun

«Nere maitetxo gozua!

Zorionaren ekartzallia,

izar amoriosua,

zu adoratzen igaroko det

nere bizitza osua!

          5

Maite nazula len esan dezu,

berriz esan zazu arren!

Ez naiz entzutez gogobeteko

milla bider esan arren;

nun ta zerubak erabakiya

beste moduz ez dakarren,

denbora gutxi barrun gu biyok

izango gera elkarren.»

          6

Imajiña bat zillarrezkua

kordoi batekin lotuba

begiz aurrian jarri zeniran

kolkotik ateratuba,

zeñetan zegon gurutzeturik

Jaunaren Seme santuba

«Onen aurrian —esan zeniran—

egizu juramentuba!»

          7

Faltsiyarikan ez zeguela

nere biyotz xamurrian,

proga emango nizun eguna

arkitzen zala urrian,

begiratuba imajiñan ta

belaun eskuia lurrian,

juramentuba eskeñi nizun

Jaungoikoaren aurrian.

          8

Fintasunakiñ kunplituko det,

ez da zer egon zalantzez,

denborarikan igaro gabe

gogo txarrezko balantzez;

erakutsitzen baldin badizut

faltsiyarikan mudantzez,

nere biyotza bete dezala

damutasunak arantzez.

[1862]