TXANTXANGORRIYA

Udara joan ta egun illunak

ondoren datozenian,

eguzkiya ta gure poz denak

eskutatzen diranian...

zer ari zera bada kantari

ordurik ixillenian,

zer ari zera Txantxangorriya

aiñ era kupigarriyan?

        A, zenbat aldiz ala

        jardun txit maitian

        txotx baten punttan edo

        arantza tartian

        zaudela egon ote naiz

        an... aldamenian

        nere penak oroitzen

        zure jardunian!

Zure kolore ber-bera duten

osto bakanak lurrian

arboletatik erori eta

soil dauden garai berian,

begiyak xabal-xabal jarririk

antxe bide baxtarrian

egoten zera txori gaxua

negarrez udazkenian.

        Papar gorri txikiya

        lertzeko zorian

        lumetan bil-bil arro,

        darukazunian...

        ez dakit nola negar

        guziyak batian

        kabitzen diran zure

        kolko pollitian!

Ain txukun umill eta geldiro

jarraitzen zera kantuan

non ernai beti zuri begira

egon arren bat onduan

naigabe pranko banatu gatik

kantari zauden orduan

iñoiz ez dizu ari zerala

antzik emango mokuan.

        Ega motxian, furruxt,

        noiz nai gure aurrera

        azaldurik mendiyan

        gora guazela,

        gidari bat izan nai

        bazendu bezela

        beti alboan zabiltz

        txori maite ergela.

Gero zuk dezun mesedegatik

ordañak aurrez ematen

ote zabiltzan esan liteke

neguba sartu baño len;

ez bildur euki; elurte gaizto

aundiyenak izan arren

gure inguruban arkituko da

zuretzako diña lurmen.

O txori gaxo, sotil, polita,

biotz erien laguna,

eztirotasun makala beti

kantuan deriyozuna;

zu zera bada, Txantxangorriya,

zu zera Txantxan-iztuna,

alakoxe gauz maitagarri bat

erakusten diguzuna.