V. JENOBEBA BASAMORTURA
Belaunikoka jarrita ziyon:
—«Aurtxua, atoz nerekin;
Jaungoikuaren tribunalera
laster jun biat zurekin».
Bi borreruak sartu zitzaizkan
bekozko illunarekin.
Esan ziyoten: —«Altxa zaitia;
segitu zazu gurekin».
Abiyatu zan borreruaren
oñak malkuaz bustirik:
—«Zein pena aundiya dedan, aurtxua
iltzia onen gazterik!»
—«Guk ez diyogu ezer egingo
Golok esana besterik.
Etxeko-andria, ez da posible
zuben biziya uzterik».
Allegatu zan basamortura
deskantsatuaz aldizka:
—«Tira, Enrike; aurra kenduta
begiyak tapa akizka».
—«Aizak, Gontzalo; au egitia
lastimatzen nak kasika.
Nere partetik il gabetandik
utziko nikek pozika».
Gontzalok ziyon gora altxarik
ezpata eta besuak:
—«Mutil: gaur bertan jango dizkitek
legoyak eta otsuak».
—«Bai nai badute. Kulparik ez dik
gure kondesa gaxuak.
Ona dalako ontaratu dik
Golo inbidiosuak».
Gontzalok il nai; Enrikek ezetz:
biyek zeukaten auziya:
—«Nik bazekiyet nola ingañatu
Golo gure nagusiya.
Ire zakurra akaba zagun..
Bertan zaukagu guziya...
Aren begiyak eramanda oni
utzi zayogun biziya».
Konformaturik eraman zuten
erreka triste batera.
Juramentatu zedilla, andik
sekula etzedin atera...
Elur tartian biyok utzita
bueltatu ziran ostera,
beren zakurra il-ta begiyak
Golori erakustera.
—«Jenobebaren begiyak ona»—
aurrian jarri zizkaten.
Etzitubela ikusi nai ta
begira atatzen bazuten.
—«Berri onikan ez dek gurekin»—
alkarri esan ziyoten.
Jerusalena igesi juan-ta
urtiak pasa zituzten.
Jenobebaren despeira onekin
esanaz zauden altxiak:
—«Illundu dira gure barrenak,
kanpuak eta etxiak...».
Ainbesteraño pena eman ziyen
beren Kondesa galtziak:
kulparik gabe borreru ayen
atzaparretan iltziak.
|