|
XI. SINHESTE-GABEN GURIOPEA, ERGELKERIA
Izpiritu gaindiz izatea zaiote xori buru batzuei sinheste onen ostrikatzea. Jaun aphez batek ungiz leher egiten zuen herri batean, ez izpiritu hainitz zuelakotz, bainan zeren zuen bihotzetan khartsuena. Gizon gazte bat ethorri zitzaion behin, bere ustez jakina, Luzifer bezin urgulutsua, burlan erraterat: hainitz mintzo zare Elizatik; jakinzazu bada zer sinhesten dudan: ez da Jainkorik ez bertze bizirik. Etxe batzuek bezala gare, herioak barraiotzen gaitu bethiko. Huntzak dire zuri beharriak hedatzen dautzutenak. Jekitzen gare, asetzen, jostatzen, lokhartzen, hiltzen: horra lehen, orai eta gero guzia. — Errotorak erraten dio amultsuki: haurra, zer egin daiagu hik gu hoin behera eman nahi izateko? Ah... bainan ez; sobera izpiritu duk sinhesteko hi eta hire zorria bardin zaretela.
Jaunskil potingo bat mintzo zen Oudin aphezarekin. Zerbaitetarik jo zuten Jainkorat. Aphezak erran zion, etzuela han mintzatu nahi Jainkoaz. Takoinaren gainean itzuli bat eginez, jaunskilak erraten dio: Ez dut deusen sinhesterik! Oudin gelditzen zaio beira, harmatua eta erdi irriz. — Zer duzu hola niri beiratzeko, galdetzen dio Thomas koxkok? — Orai ikusten baitut lehen aldikotz sinheste gabeko zoroa; horra zertako beiratzen zaitudan.
|
|