www.armiarma.eus
idazleak eta idazlanak Herri literatura TESTUAK Corpus arakatzailea Klasikoen Gordailuari buruz



Eskaraz egia
Jean Martin Hiribarren
1858

      [liburua osorik RTF formatuan]
      [inprimitzeko bertsioa PDFn]
      [Literaturaren Zubitegia]

 

Bertsio elektroniko honen egilea: Ales Bengoetxea. Donostia.

Iturria: Eskaraz egia, J.M. Hiribarren. E. Lasserre, 1858.

 

 

aurrekoa hurrengoa

VI.
AKHABANTZARAINOKO
GOGORTASUNA
JAINKOAREN ZIGORRADA

 

        Badire gogorrarena egiten dutenak azken oreneraino. Jainkoaren azote bat izaten da hori. Soberak sobera zaizko gaizkian, lurrekotz ere. Hein batean hesten ditu grazien ithurriak. Bekhatore handi bat eritzen da. Aphez axkide batek nahi du orroitarazi bere arimaz. Ez dio deus ihardesten. Nahi du kobesarazi: bai, kobesatu nahi dut, dio eriak; bainan ez du deus gehiago erraten. Apheza mintzo zaio minkiago. Eriak erraten dio: zato bihar. Biharamunean iduri du kobesatu nahi dela, eta egiten du gurutzearen seinalea. Behin ez du deus erraten; gero lazgarriki adirazten ditu liburu sainduetako hitz hauk: Bekhatorea argituren eta hasarreturen da; eta ematen du burua estalkien azpian. Kobesorak agertzen dio, erranez: Ez da gehiago egoterik, behar da akhabatu. Bai, bai, ihardesten dio eriak: bekhatoreak karraskaturen ditu hortzak eta errabiak erakutsiren, eta bigarren aldikotz ohean barna. Kobesorak othoizten du nigarrez akhaba dezan. Bai aita; kobesa gaiten, dio eriak, eta hirugarren aldikotz sartzen da ohean barnago, erranez bertze liburu sainduetako hitz hauk: Bekhatoren nahiak hilen dire. Aphezak agertu zuenean, hila zen!

        Dioklezianok utzi zuen khoroa. Geroztik hiratuaz zaramakan beldurrak. Entzuten zituen galarazi Giristinoen marraskak, eta hainitz aldiz, uste zuen trenxoinean zituela hekien gorphutz sarraskituak, eta gathiluan hekien odol zurrutak. Har batek iretsi nahi zion bihotza. Minek gaindi egin zioten, bereziki Konstantin tronurat higatean, xukatzeko bezala hark jauzarazi nigarrak. Bihotzak leher egin zion aitzean barraiatu zituztela haren lan guziak, eta haren tzarkeriek hobeki baizik etzutela maitarazi egia. Errotu zen, eta burua galdurik egon ja azken oreneraino. Gauaz entzuten zituen orro lazgarrienak, deitzen gardiak, hartzen enperadoren soinekoak, ustez lehengoa zen. Bainan arte onetan, ikusten zuen aski deusik etzela. Hilen itzalek arantzezko khoro bat egiten zioten. Batzuetan heldu zitzaion begietarat juie lazgarria. Orduan arthikitzen zituen eta xehakatzen soinekoak, deihadarka eta marrumaz zioelarik: ez dut nik egin, bertzen lana da! Ihardesten ziotela zirurin: bertzeak muthil hituen, hire hitzek zabilzkateian hekien besoak. Hainitz aldiz bilhatu zuen bere buruaren xahutzea; hartu zuen pozoina ere, bainan ez aski. Noizbait begiak athera zitzaizkon bere tokitarik, buruz harrasiari joka. Hil zen, bihotza zaurtua eta burua nahasia.

        Jainkoak ez du mintzatze beharrik, ixilik egin dezake bere lana. Jaun bat gardian zen. Badoa etxerat, unhatu den ondoan. Bazuen berekin gakhoa, eta sartzen du barnat. Hastamuka doalarik, jotzen du norbait zangoz ezkaratzean. Behin uste du muthila duela han, hordi eroria, zenbait aldiz gerthatu zaion bezala. Hartzen du besoetan; bainan gorphutzak hila diruri. Hasten da oihuz. Oro laster biltzen dire argiekin; eta ikusten dute etxetiarra hil hotza. Zituen guziak egorririk lizunkeriatan, egitekoetan gaizki zen. Nola baitzakien nausia kanporat beharra zela gau hartan, eman zuen buruan etxea behar ziola arrobatu, eta herioak jo zuen ohointzaren erdian!

 

aurrekoa hurrengoa