ELE EDERRERI EZ FIDA

                Airea: Orriko xoria.

Elea beti ele da:

hitz hortaz orhoit gaiten.

Espantuak ez du deusi

baliorik emaiten.

Etsenpluak palatraka

gogorat zauzkit jiten:

Buhamiaren zaldiak

dauku argi egiten.

Nabarrengosen merkatuz

makiñuna ibilki,

Zaldi sal-geia sokatik

eremanez polliki.

«Ea, jaunak, hurbil zaizte:

balio du segurki!

Holako zaldirik ez da

edo bakan biziki...

»Hunki otoi zoin den gixen,

beha zoin den distira.

Zango, aztal, belaun, ixter,

oro ederrak dira.

Azote klaska entzunik,

pindarretan sudurra,

Haizea bezain zalua

baderama lasterra.

»Hunki bizkar eta hankak,

ez direnetz karanak!

Kimaz ere ez da gaizki,

onak ditu haginak:

Belar, lasto, zahi, olo,

iresten ditu denak,

Laster asetzen duela

bazka den gutienak.

»Ea, jaunak, zuetarik

nork nahi daut erosi?»

Entzuleak guti-aski

hor ditu inarrosi.

Batto guzien artetik

galdeka ere hasi,

Deus tatxarik zaldiari

ez dakioken kausi.

Makiñunak gaitziturik:

«Zaldi huni tatxarik?

Atxemaiten badiozu

estakuru mikorik,

Hiru ehun liberako

derauzkitzut beretik,

Ala motz eni lepoa

zintzur ondo-ondotik!

Mintza gaiten tratuz-tratu,

mintza behar bezala:

Holako zaldia gero

ez da abre purtzila.

Nork eman nahi derauzkit

hoi-ta-amar pistola?

Kabesturua urrurik

uzten diot gainera...».

Tartarika legun hoitaz

arras liluraturik,

Erostunak emaiten du

sosa bere moltsatik.

Buhamia, sosa zarpan

ihes doa zalurik...

Zaldi eder delakoa

ez zen itsua baizik!

1907